Δήλωση Πέτρου Βενέτη, πρώην προέδρου της Leo Burnett, μετά τη δήλωση του Μ.Emmerich ότι θα καταθέσει η εταιρεία έγκληση εναντίον του.
Μέχρι σήμερα, έδειξα κατανόηση στην φοβερά δύσκολη θέση που βρέθηκε ο κ. Emmerich, ο οποίος ήρθε να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα και με τις λαθεμένες κινήσεις του το μετέτρεψε σε ένα δράμα με πολλά θύματα και απρόβλεπτες ακόμη συνέπειες για 110 εργαζόμενους, 9 Τράπεζες και ένα μεγάλο αριθμό μικρών προμηθευτών.
Γι αυτό δεν αντέδρασα στις χονδροειδείς ανακρίβειες, τις συστηματικές διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας και τα υπονοούμενα για τη συμπεριφορά της Διοίκησης της LEO BURNETT, στα διάφορα Δελτία Τύπου και ανακοινώσεις που κυκλοφορούσε αφειδώς, ακριβώς για να σκεπάζει την ευθύνη του για τις κινήσεις της PUBLICIS, μετά την αίτηση υπαγωγής του στο Αρθρ. 99.
Τώρα πιστεύει ότι μια – έστω και παντελώς αστήριχτη – δίωξη εναντίον μου θα τον βοηθήσει απέναντι στα αφεντικά του και απέναντι σε όλους αυτούς, τους οποίους αδίκησε και σκοπεύει να συνεχίσει να αδικεί, προσπαθώντας να μεταφέρει το κέντρο της ευθύνης για τις κινήσεις που έφεραν αυτή την κατάσταση σήμερα.
Επί τριάντα πέντε χρόνια διοίκησα αυτή την εταιρία, τηρώντας τους νόμους και τους κανόνες της αγοράς και της ηθικής, χωρίς να αδικήσω η να εκμεταλλευτώ κανέναν και απήλαυσα την εκτίμηση πολύ σημαντικών ανθρώπων, μέσα και έξω από την Ελλάδα, ακριβώς γι αυτή τη χρηστή διοίκηση, την καλή εικόνα και τα αποτελέσματα της Εταιρίας.
Τις ίδιες συναλλαγές, τις οποίες είχε η LEO BURNETT με τους ΜΟΝΤΕΡΝΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ και το είχε το μεγαλύτερο μέρος της διαφημιστικής αγοράς, συμπεριλαμβανομένης της θυγατρικής της η PUBLICIS Αθηνών, και όλοι έχουμε βρεθεί με ένα άνοιγμα μεγαλύτερο η μικρότερο.
Απ’ την αρχή προσπάθησα να βοηθήσω να λυθεί το πρόβλημα, γιατί πίστευα πως και η PUBLICIS ήθελε το ίδιο. Αλλά γελάστηκα. Η PUBLICIS ήθελε να φύγει απ’ το πρόβλημα με θυσία… άλλων.
Γι αυτό δεν διερευνήθηκε καμία λύση από αυτές που υπήρχαν και που πρότεινα. Αντίθετα, μου απαγορεύτηκε, με απειλή μηνύσεως, κάθε επαφή με τις Τράπεζες ή τα Μέσα.
Έτσι, αποφάσισε, παρά τις αντιθέσεις μου, το σχέδιο της υπαγωγής στο άρθρο 99, με το σκεπτικό να χρησιμοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα της εταιρίας για να πληρωθούν στα Μέσα, τα ποσά τα οποία αφορούσαν μόνο τη διαφήμιση των πολυεθνικών πελατών (!!!) και μόλις εξαντληθούν αυτά τα διαθέσιμα, να πτωχεύσει, χωρίς να πληρώσει κανέναν άλλο, ούτε τις αποζημιώσεις του προσωπικού.
Προειδοποίησα, πως και μόνη η υπαγωγή στο άρθρο, θα δημιουργήσει μια ζημία 12-14 εκατ. και μια μεγαλύτερη τρύπα στα διαθέσιμα, οπότε δεν θα υπήρχε τρόπος να εξοφληθούν, ούτε τα Μέσα.
Στην επιμονή του κ. Emmerich να μην εξασφαλίσει τις αποζημιώσεις του προσωπικού, παραιτήθηκαν από το Διοικητικό Συμβούλιο, προς τιμήν τους, η Κατερίνα Σάββα και η Γωγώ Σκλήβα.
Εγώ αρνήθηκα να δεχθώ να υπογράψω, ως Διευθύνων Σύμβουλος, την υπαγωγή στο άρθρο, χωρίς εγγυήσεις για το προσωπικό και έτσι καταργήθηκα από μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και υποβλήθηκε η αίτηση, ερήμην μου.
Δυστυχώς, επαληθεύτηκαν οι προβλέψεις.
Αμέσως άρχισε η διάλυση της εταιρίας, με μερικούς πελάτες να διακόπτουν και άλλους να παρακινούνται από την PUBLICIS να επιλέξουν άλλη εταιρία από το γκρουπ. Έτσι δημιουργήθηκαν τέτοια προβλήματα στα οικονομικά της εταιρίας, ώστε δεν μπορεί να καλύψει, ούτε τις άμεσες ανάγκες της.
Από τη στιγμή εκείνη, άρχισε ένας αγώνας εναντίον μου, ώστε να φανώ, εγώ, ως υπεύθυνος για αυτό το κατάντημα, το οποίο έφεραν, αποκλειστικά οι αποφάσεις του.
«Σκότωσε» μια ελαφρά «τραυματισμένη» επιχείρηση, η οποία μπορούσε εύκολα να γιάνει, για να γλυτώσει τα έξοδα του Νοσοκομείου και να μοιράσει την περιουσία της στα άλλα του «παιδιά». Αυτές είναι οι γνωστές «οικονομίες κλίμακος» και σε μια χώρα με προβλήματα, φάνηκε βολικό να συμμαζευτεί σε λιγότερες μονάδες, μεταφέροντας πελάτες σε άλλη/ες εταιρεία/ες του ομίλου. Μόνο που δεν της βγήκε όπως το υπολόγισε!
Είναι θλιβερό, μια κολοσσιαία επιχείρηση, να συμπεριφέρεται έτσι απάνθρωπα και ιδιαίτερα σε μία στιγμή κατά την οποία η Χώρα δοκιμάζεται.
Είναι εξ ίσου θλιβερό, ένας άνθρωπος να χρησιμοποιεί τη δύναμη, που του δίνει η θέση του σ’ αυτή την επιχείρηση για να σπιλώσει την υπόληψη ενός ανθρώπου με σκοπό να αποσείσει τις ευθύνες του απέναντι στους μετόχους, την διοίκηση και τους εργαζόμενους.