Διαβάστε στο UNFOLLOW #3 που κυκλοφορεί σήμερα:
«Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και “αξιοποίησης” της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας είναι αυτή την περίοδο το μεγαλύτερο στον κόσμο. Αλλά το πρόγραμμα έχει παλαιότερες ρίζες: από την κυβέρνηση της ΝΔ του 1990-93 περνάει στις “μετοχοποιήσεις” του Κώστα Σημίτη και στις απαιτήσεις των Κοινωνικών Πλαισίων Στήριξης και των Ολυμπιακών Έργων, για να κορυφωθεί με την τρόικα και το ΔΝΤ.» – ΟΛεωνίδας Βατικιώτης παρακολουθεί τις Ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα: Από τον Μητσοτάκη στον Παπαδήμο.
«Η γη είναι το σημαντικότερο κεφάλαιο παραγωγής. Και στην Ελλάδα, ειδικά χάρη στις “στρατηγικές επενδύσεις εθνικής σημασίας”, που σύμφωνα με τη νομοθεσία “fast-track” επιτρέπουν αναγκαστικές απαλλοτριώσεις, χρήση δασών και αιγιαλού, η γη σήμερα δίνεται φτηνά. Πολύ φτηνά…» – Η Νέλλη Ψαρρού ερευνά το Μεγάλο πλιάτσικο με την «Αξιοποίηση Δημόσιας Περιουσίας».
«Τους είπαν κοπρίτες, άχρηστους και γραφειοκράτες. Ένας καλοστημένος μηχανισμός προπαγάνδας ανέλαβε τα τελευταία χρόνια να στιγματίσει κοινωνικά τους δημοσίους υπαλλήλους αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους και ανοίγοντας τις πύλες της ιδιωτικοποίησης.» – Ο Άρης Χατζηστεφάνουπεριγράφει πώς κατασκευάστηκαν Οι «άθλιοι» του δημοσίου.
«Οι λέξεις “ιδιωτικός” (private) και “αποστέρηση” (privation) έχουν κοινή ρίζα στα λατινικά, έγραψε κάποτε ο Τέρι Ίγκλετον. Σήμερα, αυτό είναι εμφανέστερο από ποτέ, καθώς, μετά τις δημόσιες υπηρεσίες και τα δημόσια αγαθά, κάποιοι επιχειρούν να ιδιωτικοποιήσουν το σώμα και τη σκέψη μας.» – ΗΚατερίνα Κιτίδη περιγράφει τον Homo privatus
«Οι απολογητές του νέου μνημονίου ισχυρίζονται ότι αποτελεί τη μόνη ελπίδα της χώρας απέναντι στην άτακτη χρεοκοπία. Η αλήθεια είναι ότι το φάρμακό τους είναι πιο θανατηφόρο από την αρρώστια. Τα νέα μέτρα συνεχίζουν τις ίδιες πολιτικές του πρώτου μνημονίου, που δεν είναι μόνο άδικες και αντικοινωνικές, αλλά και βαθύτατα αναποτελεσματικές. Θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε άτακτη χρεοκοπία, στην οποία θα οδηγηθούμε άκοντες, χωρίς να την έχουμε εμείς οι ίδιοι επιλέξει, χωρίς προετοιμασία, με την οικονομία διαλυμένη και το κοινωνικό κράτος κατεδαφισμένο.» – Ο Γιώργος Κατρούγκαλος καταγράφειΤα καταστροφικά αδιέξοδα του νέου μνημονίου.
«Πριν από μερικούς μήνες, σε μια δίκη μεγάλου δημόσιου ενδιαφέροντος στο Εφετείο, από εκείνες τις δίκες όπου οι κατηγορούμενοι είναι «αναγνωρίσιμοι» και οι δικαστές τίμιοι και θαρραλέοι, η απόφαση ήταν καταδικαστική. Στην αγόρευσή του μάλιστα ο εισαγγελέας δεν περιορίστηκε μόνο σε νομική ανάλυση, αλλά επεκτάθηκε και στον τρόπο που οι κατηγορούμενοι είχαν χρησιμοποιήσει την κοινωνική τους θέση ως κάλυψη στην παρανομία. Η απόφαση ήταν ιστορική, όπως και η αγόρευση. Την ίδια μέρα, εισαγγελείς από όλη την Ελλάδα έπαιρναν τηλέφωνο τον συνάδελφό τους για να τον συγχαρούν τόσο για την αγόρευσή του όσο και συνολικά για τη στάση του δικαστηρίου. Εκείνος τους άκουγε όλους, τους ευχαριστούσε και στο τέλος έλεγε: “Τι να το κάνεις, θα τους βγάλει ο Άρειος Πάγος…”» – Ο Κώστας Βαξεβάνης αναρωτιέται Ποιoς θα βάλει πάγο στον Άρειο Πάγο;
«“Στο νέο κοινωνικό και πολιτικό τοπίο «όλα τα στοιχεία συγκλίνουν στο ότι η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια ‘τυφλή’ κοινωνική έκρηξη βίας”. Αυτά έγραφε ο πολιτικός επιστήμονας Χριστόφορος Βερναρδάκης στοTwitter στις 13 Ιανουαρίου. Αντλώντας από δημοσκοπικά στοιχεία, εξηγεί ότι προς αυτήν τη διαπίστωση μας οδηγεί ο βαθμός απονομιμοποίησης της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, η εντεινόμενη κρίση πολιτικής εκπροσώπησης και η απότομη επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου.» – Ο Παναγιώτης Φραντζήςβλέπει Συντηρητική Αριστερά, αντικαπιταλιστική Δεξιά, και στο βάθος… βία.
«Ο γενικός διευθυντής ειδήσεων και ενημέρωσης του Star Channel έχει ανάγκη από ψυχανάλυση, ασχολείται “με τα κοινά” στη ΔΗΜΑΡ αλλά δεν θα θέσει υποψηφιότητα, λέει ότι “ο Παπανδρέου μπορεί να είναι κλέφτης”, ότι “το ΛΑΟΣ είναι φασίστες”, ότι ο ίδιος “δεν έχει φράγκο”, “δεν έπρεπε να κάνει τηλεόραση” και “ψάχνει εξιλέωση στην πολιτική”. Γνώρισε τον Πάμπλο και τον Καστοριάδη αλλά έβγαλε στην τηλεόραση τη Μαλβίνα Κάραλη και την Πετρούλα. Παλιότερα τον γοήτευε ο Γιώργος Παπανδρέου και σήμερα τον γοητεύει ο Φώτης Κουβέλης.» – Ο Σταμάτης Μαλέλης μιλάει στον Πιτσιρίκο και στονΛευτέρη Χαραλαμπόπουλο και λέει ότι «Με γάμησε η τηλεόραση».
«Οι τελευταίες δεκαετίες σήμαναν για το Συγκρότημα τεράστια επέκταση και δυσθεώρητα κέρδη στο Χρηματιστήριο. Αλλά ορισμένα πράγματα δεν άλλαξαν. Τα ΜΜΕ της Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης συνέχισαν τον στενό εναγκαλισμό τους με την πολιτική και την οικονομική εξουσία, δίχως ωστόσο αυτό να τα σώσει από την φθορά: οι κυκλοφορίες τους καταποντίζονται, η απαξίωση του κοινού τους αυξάνει, και οι άλλοτε κραταιοί άρχοντές τους πασχίζουν να διασώσουν ό,τι κέρδισαν, θυσιάζοντας τους εργαζομένους τους και αδιαφορώντας για τους αναγνώστες τους.» – Η Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου και ο Αυγουστίνος Ζενάκος ολοκληρώνουν, με το Μέρος Β’, την Παντοδυναμία και παρακμή του ΔΟΛ.
«“Είμαι κι εγώ μαλάκας”. Πολλοί θα μπορούσαν να πουν: το ξέραμε. Οι περισσότεροι, όμως, δεν το ήξεραν – ή, τουλάχιστον, δεν τους ένοιαζε και κατανάλωσαν με βουλιμία το όνειρο που τους πούλησε ο αρχιερέας του ελληνικού lifestyle, ο άνθρωπος που μας έψησε ότι αν δεν είναι στη Μύκονο, δεν είναι διακοπές, ο εκδότης που μας μύησε στα ακριβά ρολόγια, στα χοντρά πούρα, στα γρήγορα αυτοκίνητα και στις πλαστικές γκόμενες… Και γιατί όχι; Το τσιτάτο η “ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή” υπήρξε επί σειρά ετών το ατράνταχτο επιχείρημά του. Μικρή δεν είναι άλλωστε η ζωή; Ποιος μπορούσε να ισχυριστεί ότι πρέπει να είναι θλιβερή;» – Ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος φιλοτεχνεί την προσωπογραφία του Πέτρου Κωστόπουλου.
«Πλήθος σχολιαστών στηλίτευσαν την κατάληψη του καφενείου του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Αθηναίων, υποστηρίζοντας ότι κίνητρό της ήταν η πολιτική εκμετάλλευση της συγκυρίας. Ωστόσο, η κίνηση ενός “Συντονιστικού αστέγων” να παραβιάσει τις πόρτες ενός δημόσιου κτιρίου είναι εξ ορισμού πολιτική κίνηση. Αυτή είναι εξάλλου και η διαφορά μεταξύ φιλανθρωπίας και πολιτικής: η πρώτη δεν παράγει άλλο νόημα παρά τον εαυτό της · η δεύτερη είναι ένα σημαίνον του οποίου η σημασιοδότητηση αφορά το πολιτικό.» Ο Θεόφιλος Τραμπούλης γράφει για όσους ασκούν κριτική Παραβιάζοντας ανοιχτές πόρτες.
Στο UNFOLLOW #3 διαβάστε ακόμη:
Ελληνοφρένεια: Η δημοφιλής πολιτική σάτιρα, τώρα στις σελίδες του UNFOLLOW! Από τον Θύμιο Καλαμούκη.
Κοσμικά: Σύντομα σχόλια για τη διεθνή επικαιρότητα. Από την Κατερίνα Κιτίδη.
Μουσείο: Κάθε μήνα, ένα έργο τέχνης. Στο τεύχος #3 τη στήλη έχει ο Πέτρος Ευσταθιάδης.
Διήγημα του Νίκου Κάγια & ποίημα του Γιώργου Αλισάνογλου.
Και από όλη την ομάδα του UNFOLLOW: Πρόχειρο, Τεχνηέντως, Μεσαιωνικά, Old Boy, Πιτσιρίκος, Απαντήσεις, Το μικρό φουαγιέ, Αδέσποτη, 1/125…
UNFOLLOW Δεν ακολουθείς. Διαβάζεις.