ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ο “επιθανάτιος ρόγχος” του ΕΔΟΕΑΠ έχει βυθίσει στο άγχος και την ανασφάλεια το τμήμα του δημοσιογραφικού κόσμου που καλύπτεται από το Ταμείο και έχει, ήδη, πληγεί ποικιλότροπα από τη μεγάλη κρίση στο χώρο των Μ.Μ.Ε.
Η ευθύνη για την εξέλιξη βαρύνει κατά κύριο λόγο την κυβέρνηση η οποία νομοθέτησε την κατάργηση του αγγελιοσήμου, διατηρώντας (στα λόγια) την αυτονομία του Ταμείου αλλά χωρίς να προβλέψει τη διάδοχη κατάσταση για τα έσοδά του ούτε μια ομαλή μετάβαση στο όποιο νέο καθεστώς. Απλώς έδινε κάποιες παρατάσεις και πέταγε το μπαλάκι σε εργοδότες και εργαζόμενους.
Σημαντικό μερίδιο ευθύνης φέρει, όμως και ο δημοσιογραφικός συνδικαλισμός. Όχι μόνο γιατί δεν είχε προετοιμασθεί για μια εξέλιξη η οποία οφθαλμοφανώς ερχόταν αλλά και επειδή αμέσως μετά επέλεξε μια στάση αναπόλησης του… Χαμένου Παραδείσου. Η απελθούσα διοίκηση της ΕΣΗΕΑ για μεγάλο διάστημα δεν συμμετείχε καν στον διάλογο και επιχειρoύσε να απεκδυθεί των ευθυνών της οδυρόμενη ενώ η “πιο λογική” ΠΟΕΣΥ σε περυσινή σύσκεψη που οργάνωσε διατράνωνε την “κοινή αγωνιστική στάση για τη διατήρηση του Αγγελιοσήμου” (!). Την ίδια ώρα από πέρυσι τον Ιούνιο ως #ΑνοιχτάΜΜΕ –μια απλή δημοσιογραφική πρωτοβουλία βάσης- καταθέταμε μια ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση, δυστυχώς, εις ώτα μη ακουόντων.
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα το αγγελιόσημο καταργήθηκε το φθινόπωρο του 16 και ο ΕΔΟΕΑΠ άντεξε έως πρόσφατα, οπότε -αιφνιδίως μεν αναμενόμενο δε- κήρυξε στάση πληρωμών.
Η απελευθέρωση του δανείου από τον ΕΦΚΑ του έδωσε μια ακόμα μικρή παράταση ζωής. Ένα Ταμείο, όμως, που βρίσκεται στον… αναπνευστήρα προφανώς δεν έχει “προσδόκιμο ζωής”.
Είναι απόλυτα φυσιολογικό όλα τα προηγούμενα να οδηγούν σε αγανάκτηση τους συναδέλφους δημοσιογράφους, αγανάκτηση που εκφράσθηκε και στην πρόσφατη συνέλευση του ΕΔΟΕΑΠ.
Το δικαιολογημένο αυτό συναίσθημα, όμως, δεν πρέπει να οδηγεί σε μη ρεαλιστικές σκέψεις. Τι θα σήμαινε, για παράδειγμα, μια απεργία διαρκείας σε έντυπα που βρίσκονται “επί ξύλου κρεμάμενα”, σε Μ.Μ.Ε. που δεν πληρώνουν ή καθυστερούν και με τη διαδικτυακή ενημέρωση, η οποία (δυστυχώς) δεν καλύπτεται συνδικαλιστικά, λειτουργούσα;
Εκείνο που είναι προαπαιτούμενο των αναγκαίων –αλλά στοχευμένων, ευφάνταστων και γι αυτό αποτελεσματικών- κινητοποιήσεων, είναι ο δημοσιογραφικός συνδικαλισμός να προσέλθει, επιτέλους, στη διαπραγμάτευση με συγκεκριμένη ΠΡΟΤΑΣΗ.
Προϋπόθεση, όμως για την εκπόνηση μιας σοβαρής πρότασης διεξόδου είναι η γνώση της αλήθειας και των αριθμών.
Ο ΕΔΟΕΑΠ, λοιπόν, μεσούσης της κρίσης και την τελευταία χρονιά ισχύος του αγγελιοσήμου, κατά προσέγγιση, είχε δαπάνες 39 εκ. ευρώ (37% αυτών για επικούρηση και εφάπαξ και 35% για εκτός ΕΔΟΕΑΠ ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) και έσοδα 22 εκ. ευρώ (17 από αγγελιόσημο και 5 από εισφορές εργαζομένων). Εν ολίγοις, ήδη, επί αγγελιοσήμου παρουσίαζε έλλειμμα 17 εκ. ευρώ. Μετά την κατάργησή του το έλλειμμα εκτοξεύεται στα 34 εκ. ευρώ (!!). Αυτό είναι το δισεπίλυτο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπισθεί.
Για την προσέγγιση της αλήθειας, την κατάληξη σε πρόταση και το σχεδιασμό αποτελεσματικών κινητοποιήσεων η συνέλευση του ΕΔΟΕΑΠ την ερχόμενη Τρίτη 18/7 είναι κρίσιμη.
Τούτων όλων δοθέντων, επαναλασημο﷽﷽﷽﷽﷽﷽λαι ως αναγραμματισμλέοποομμβάνουμε ορισμένα βασικά και επικαιροποιημένα στοιχεία της πρότασής μας.
- Ο νέος ΕΔΟΕΑΠ οφείλει -για λόγους ορθολογισμού, δικαιοσύνης αλλά και οικονομικούς- να συμπεριλαμβάνει, σε προαιρετική για τους ίδιους βάση, τους δημοσιογράφους που σήμερα δεν υπάγονται σε αυτόν είτε επειδή δεν είναι μέλη της ΕΣΗΕΑ, της ΕΣΗΕΜΘ κ.ο.κ. είτε επειδή εργάζονται σε περιφερειακά Μ.Μ.Ε. είτε επειδή αμείβονται με Δ.Π.Υ. είτε επειδή εργάζονται στο Διαδίκτυο είτε … Πρέπει, επίσης, να εξετασθεί να συμπεριληφθούν στο νέο ΕΔΟΕΑΠ και οι λοιποί –πέραν των δημοσιογράφων- εργαζόμενοι στα διάφορα Μ.Μ.Ε. (τεχνικοί, διοικητικοί κ.ά.). Φυσικά, πρέπει να συνεχίσει να καλύπτει συνταξιούχους, ανέργους και αυτασφαλιζόμενους.
- Ο νέος ΕΔΟΕΑΠ πρέπει να στηρίζεται και στη συνεισφορά των εργοδοτών. Αντί να αναζητούμε -γενικά και αόριστα- έναν νέο “πόρο” (πράγμα που εκλαμβάνεται ως αναγραμματισμένο αγγελιόσημο) πρέπει να διεκδικήσουμε μια sui generis (λόγω της ιδιομορφίας του χώρου) εργοδοτική εισφορά. Η εισφορά μπορεί να προκύπτει ως ποσοστό επί των διαφημιστικών εσόδων που έχει ο κάθε εργοδότης, ο οποίος θα είναι και ο υπόχρεος για την καταβολή της (ώστε να μην εμπλακούμε με την “απαγόρευση” των φόρων υπέρ τρίτων). Με τον τρόπο αυτό δεν θίγεται ο πλουραλισμός στο χώρο, αφού τα μικρότερα ΜΜΕ θα καταβάλουν εισφορές ως ποσοστό επί των διαφημιστικών τους εσόδων και όχι ανάλογα με τον αριθμό των εργαζομένων τους. Εναλλακτικά -και εφόσον αυτό είναι δυνατό- θα μπορούσε να εξετασθεί η εισφορά να υπολογίζεται επί του “τζίρου”. Η επιλογή και οι λοιπές λεπτομέρειες όσον αφορά τα έσοδα εξαρτώνται από την αναλογιστική μελέτη και, φυσικά, τη διαπραγμάτευση.
- Η αναλογιστική μελέτη αλλά και η διαπραγμάτευση θα κρίνουν αν είναι δυνατό ο νέος ΕΔΟΕΑΠ να καλύπτει και τους τομείς, πέραν της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Σσεις ﷽﷽﷽﷽﷽σφαλισθεεπικοπύρηση καοποομτην περίπτωση, όμως, που η επικούρηση και το εφάπαξ περάσουν στο (ενιαίο επικουρικό) ΕΤΕΑΕΠ θα πρέπει να διασφαλισθεί με ειδικές ρυθμίσεις και πρόνοιες πως αυτό δε θα οδηγήσει σε βάρβαρες περικοπές.
- Σε κάθε περίπτωση ο ΕΔΟΕΑΠ είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, άρα εξ ορισμού δεν «επιβαρύνει» το κοινωνικό σύνολο κι έτσι πρέπει να συνεχίσει. Διαθέτει πλούσια κτιριακή υποδομή, σύγχρονο ιατρικό εξοπλισμό, καθώς και έμπειρο ιατρικό και διοικητικό προσωπικό. Η απαξίωση όλων αυτών δεν θα ήταν μόνο εις βάρος των δημοσιογράφων αλλά και του δημοσίου συμφέροντος, αφού θα εξανεμιζόταν συλλογική –άρα δημόσια- περιουσία.
Ως #ΑνοιχταΜΜΕ ελπίζουμε στη συνέλευση της 18ης Ιουλίου να ακούσουμε κι άλλες προτάσεις. Κυρίως εισηγητικά από τη νέα διοίκηση της ΕΣΗΕΑ, την ΠΟΕΣΥ αλλά και το Δ.Σ. του ΕΔΟΕΑΠ.
Άλλωστε, αν συνεχισθεί η αφωνία τους και τελικά ο ΕΔΟΕΑΠ “σκάσει στα χέρια τους” θα επέλθει και το τέλος του δημοσιογραφικού συνδικαλισμού όπως τον γνωρίσαμε έως τώρα.
ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΕΠΙΤΡΟΠΉ
16/717