Του Δημήτρη Γ. Κουμπιά – Προέδρου της ΠΟΕΣΥ
Οι εκλογές διεξάγονται όχι απλώς σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή, αλλά στην κρισιμότερη στιγμή του κλάδου. Φράση που ίσως ακούγεται σαν επωδός επαναλαμβανόμενη, σαν κλισέ, κάθε φορά που γίνονται εκλογές · αυτή τη φορά όμως απηχεί και απεικονίζει όσο ποτέ άλλοτε τη σκληρή πραγματικότητα: Οι εκλογές διεξάγονται με κύριο διακύβευμα το μέλλον του ΕΔΟΕΑΠ. Η θεσμοθέτηση νέου πόρου αποτελεί προϋπόθεση για να συνεχίσει να παρέχει αξιοπρεπείς παροχές υγείας, πρόνοιας και επικουρικής σύνταξης για όλους μας.
Όχι βέβαια στο πλαίσιο κάποιου «Επαγγελματικού Ταμείου που θα πετάξει έξω άνεργους και συνταξιούχους», όπως διαδίδουν κακόβουλοι καλοθελητές. Σ’ αυτούς θα περιοριστώ ν’ απαντήσω με την ανάρτηση του προέδρου της ΕΠΗΕΑ: «H διοίκηση της ΠΟΕΣΥ (Πρόεδρος- Γραμματέας) είναι συνταξιούχοι. Οι διοικήσεις της ΕΣΗΕΑ και της ΕΠΗΕΑ συνταξιούχοι. Επίσης συνταξιούχοι και στις αντίστοιχες Ενώσεις της Θεσ/νίκης ΕΠΗΕΘ και ΕΣΗΕΜΘ. Εμείς όλοι λοιπόν προσπαθούμε να κάνουμε τον ΕΔΟΕΑΠ επαγγελματικό ταμείο για να καμαρώνουμε τον Ντελέζο στο μονόκλινο του ιδιωτικού από το δωδεκάκλινο του δημοσίου;».
Ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε επιτέλους τα προβλήματα κατάματα και να αναζητήσουμε λύσεις. Να συμφωνήσουμε πως δεν υπάρχουν εύκολες και απλές συνταγές, πως οι λαϊκιστές και οι τυχοδιώκτες είναι ταυτοχρόνως πρόβλημα και απειλή. Δεν είναι λύση και δεν μπορούν να επιλύσουν κανένα πρόβλημα.
Διεκδικούμε την διατήρηση του ΕΔΟΕΑΠ ως φορέα περίθαλψης και επικούρησης για τους εργαζομένους στα Μ.Μ.Ε. με την θέσπιση νέου πόρου – αντί του αγγελιοσήμου -, για να συνεχίσει να παρέχει αξιοπρεπή ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη, πρόνοια και επικουρική σύνταξη για όλους τους συναδέλφους μας: εργαζομένους, συνταξιούχους και ανέργους.
Για τους ανέργους, ο υπογράφων, ως Ταμίας της ΕΣΗΕΑ είχε προτείνει στο Δ.Σ. στις 17/2/2011: «Η Ένωση Συντακτών να διαθέσει μικρό μέρος των αποθεματικών της για την καταβολή των 43 € που πληρώνει μεγάλος αριθμός ανέργων συναδέλφων μας στον ΕΔΟΕΑΠ, προκειμένου να συνεχίζεται η ιατροφαρμακευτική περίθαλψή τους από τον Οργανισμό, όσο διαρκεί η ανεργία τους». Η πρόταση απερρίφθη μετ’ επαίνων, όπως απερρίφθη και αντίστοιχη πρόταση της Μαρίας Αντωνιάδου και των Ενωμένων Δημοσιογράφων, όταν άρχισαν τα προβλήματα του ΕΔΟΕΑΠ.
Η επόμενη μέρα του ΕΔΟΕΑΠ είναι ένα στοίχημα που πρέπει και μπορεί να κερδηθεί, μας αφορά όλους και καλό είναι να μείνει μακριά από άγονες παραταξιακές αντιπαραθέσεις. Ευθύνη όλων των μελών είναι να επιλέξουν τούτη την ώρα ποιους θα εμπιστευτούν για να κάνουν αυτή την κρίσιμη για το μέλλον του ΕΔΟΕΑΠ διαπραγμάτευση.
Το απερχόμενο προεδρείο της ΕΣΗΕΑ δεν θέλησε να λύσει τα προβλήματα, θέλησε να τα χρησιμοποιήσει για να πετύχει ιδιοτελείς στόχους, εξάντλησε τη συνδικαλιστική του αγωνιστικότητά πετροβολώντας όσους από τους συναδέλφους θεωρούσαν αντιπάλους χωρίς να μπορούν να καταλάβουν ότι ο μόνος πραγματικός αντίπαλος είναι τα ίδια τα προβλήματα. Δεν κατάλαβαν την ουσία των προβλημάτων, τα περιπλέξανε και κάνανε την λύση τους πιο δύσκολη.
Ο ΕΔΟΕΑΠ πρέπει να αγκαλιάσει χωρίς εξαιρέσεις όλους τους εργαζόμενους, που ο βιοπορισμός τους είναι η δημοσιογραφία ή οι διοικητικές οι τεχνικές και άλλες υπηρεσίες του κλάδου. Πρέπει να αγκαλιάσει όλους όσοι έχουν εξοστρακιστεί από την μισθωτή εργασία και αμείβονται με τα περιβόητα “μπλοκάκια” ή έχουν βρεθεί στην «κόλαση» της ανεργίας, της απλήρωτης εργασίας και της ανασφάλειας.
Ο ΕΔΟΕΑΠ είναι το Ταμείο μας για την Υγεία, για το Φάρμακο, για την Επικούρηση και την Πρόνοια και πρέπει να το υπερασπίσουμε σαν σημείο αναφοράς και αγώνα για την ασφάλιση όλων των εργαζόμενων, άνεργων και συνταξιούχων απέναντι στην ισοπέδωση και τον εφιάλτη στον οποίο έχουν ρίξει οι μνημονιακές πολιτικές την ασφάλιση και την υγειονομική περίθαλψη των εργαζόμενων σ’ αυτή την χώρα.
Τα τελευταία χρόνια χάθηκαν μεγάλες και σημαντικές μάχες. Η μεγαλύτερη, η βαρύτατη ήττα είναι η κατάργηση του αγγελιοσήμου. Αποτέλεσμα αυτής της ήττας: η πλειονότητα των μελών των Ενώσεων της ΠΟΕΣΥ να είναι ανασφάλιστη για περίθαλψη, επικούρηση και πρόνοια, αφού πάνω από 9 μήνες- από τον περασμένο Σεπτέμβριο που δεν υπάρχει η «οιονεί εργοδοτική εισφορά», δηλαδή το αγγελιόσημο – δεν καταβάλλονται οι αντίστοιχες εισφορές στον ΕΔΟΕΑΠ, αλλά και στα Ταμεία της περιφέρειας.
Και αυτή δεν ήταν η πρώτη μάχη που χάθηκε· είχε προηγηθεί μια άλλη βαριά ήττα: η ένταξη των ασφαλισμένων του ΤΑΙΣΥΤ στον ΕΟΠΥΥ και στο ΕΤΕΑ. Δεν χάθηκαν όμως μόνο μάχες. Χάθηκαν και ευκαιρίες, όπως η απόσυρση του άρθρου 67, το 2010, που έδινε το αγγελιόσημο στο διαδίκτυο· πρόσχημα για την απόσυρση, η διχογνωμία μας για το πώς θα κατανέμεται ο πόρος.
Μιλώντας για χαμένες μάχες και χαμένες ευκαιρίες, θέλω να επισημάνω ότι η λύση που επιδιώκουμε για τη διάσωση του ασφαλιστικού μας συστήματος με την εξεύρεση πόρου – στο πλαίσιο της τριμερούς, που σέρνεται επί 14 μήνες (πρώτη συνεδρίαση τη Μ. Δευτέρα του 2016) – προϋποθέτει διεύρυνση του ΕΔΟΕΑΠ, με την ένταξη όλων των εργαζομένων, όλων των ειδικοτήτων, σε όλα τα ΜΜΕ.
Προϋπόθεση που υλοποιεί, μετά από 16 χρόνια, απόφαση του 3ου Συνεδρίου της ΠΟΕΣΥ, η οποία μεταξύ άλλων μιλούσε «για ανάθεση μιας σοβαρής μελέτης-καταγραφής των παραμέτρων μιας ενδεχόμενης ενοποίησης του ασφαλιστικού καθεστώτος όλων των δημοσιογράφων της χώρας (ΤΣΠΕΑΘ, ΤΑΙΣΥΤ, ΕΔΟΕΑΠ, ΤΕΑΣ)». Επί τρία χρόνια δεν έγινε τίποτα και το επόμενο Συνέδριο, το 4ο – του 2004, όταν το θέμα επανήλθε, επανέλαβε ότι «η Π.Ο.Ε.ΣΥ. θα πρέπει γενικά να επιμείνει στο δρόμο των αποφάσεων του 3ου Συνεδρίου της, που ψηφίστηκαν ομόφωνα».
Το θέμα ωστόσο μπήκε ξανά στο συρτάρι για άλλα τρία χρόνια, μέχρι το 2008 όταν στο 6ο Συνέδριο, μαζί με άλλους συναδέλφους, έθεσα πάλι το ζήτημα της διεύρυνσης. Το είδα και σαν ευκαιρία συνδικαλιστικής ενοποίησης του χώρου, για να είναι η ΠΟΕΣΥ αυτή που θα ξεκινήσει την προσπάθεια για την ενότητα του κλάδου των εργαζομένων στα ΜΜΕ Τότε αντιμετωπίστηκα σκωπτικά από κάποιους, που μου είπαν πως «θυμάμαι περσινά ξινά σταφύλια».
Έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να ανατεθεί η αναλογιστική μελέτη, η οποία σύντομα ολοκληρώνεται. Υπό δυσμενέστερες συνθήκες βέβαια και με διαφορετικά δεδομένα. Με το αγγελιόσημο καταργημένο και τον ΕΔΟΕΑΠ να ψυχορραγεί.
Ο αγώνας μας πάντως συνεχίζεται. Εφόσον ο ΕΔΟΕΑΠ παραμένει ζωντανός, ο πόλεμος δεν έχει ακόμη χαθεί. Χωρίς ενότητα ωστόσο, ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαθούν ακόμη και αυτά που μπορεί να σωθούν. Η ενδεχόμενη διεύρυνση του ΕΔΟΕΑΠ, είναι μια καλή ευκαιρία και για τη συνδικαλιστική ενότητα του χώρου. Η λυδία λίθος για να δοκιμαστούμε όλοι. Να «εκμεταλλευτούμε» την κρίση και να μην αφήσουμε να εξελιχθεί σε παρακμή, που θα οδηγήσει στη διάλυση του κλάδου.
Άλλωστε το ασφαλιστικό δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, στο οποίο έχει προσκρούσει ο κλάδος. Παλεύουμε για τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα και ταυτόχρονα για τη διεκδίκηση κλαδικών ΣΣΕ, την κατοχύρωση του δικαιώματος στη μισθωτή εργασία και την προάσπιση των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Και παράλληλα, για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, για τους απλήρωτους και τους ανέργους συναδέλφους, προσπαθώντας συνάμα να βρούμε λύση για τους αμειβόμενους με «μπλοκάκι», που αντιμετωπίζονται σαν εργολάβοι – ελεύθεροι επαγγελματίες.
Συνεχίζουμε τον αγώνα με υπευθυνότητα, χωρίς λαϊκισμούς, έχοντας αποδεδειγμένα τη γνώση και τη βούληση να συμβάλουμε δημιουργικά στην αντιμετώπιση των προβλημάτων και στην εξεύρεση λύσεων. Δεν κρυβόμαστε πίσω από ανέξοδες κορώνες και μεγάλα λόγια. Δεν υπονομεύουμε τον αγώνα που πρέπει να είναι κοινός απ’ όλους μας και δεν θα απαντήσουμε σε όσους ρίχνουν λάσπη, προσβλέποντας σε μικροσυνδικαλιστκά οφέλη και ψήφους. Στον κλάδο όλοι γνωριζόμαστε και εμείς προτιμάμε να κριθούμε απ’ το αποτέλεσμα.