Οι αλλαγές στην ΕΡΤ δεν μπορεί να έχουν εξαιρέσεις. Αν το ΔΣ κρίνεται πως έχει ολοκληρώσει την προσπάθειά του, πετυχαίνοντας μια σειρά από στόχους, όπως η Digea,η ΑΕΠΙ, η άνοδος του κεντρικού δελτίου ειδήσεων, η παραγωγή σειρών μυθοπλασίας, τότε θα πρέπει να αλλάξει στο σύνολό του, πλην του εκλεγμένου εκπροσώπου των εργαζομένων, φυσικά.
Υπάρχει ακόμη πάρα πολλή εργασία να γίνει στην ΕΡΤ. Για παράδειγμα η Ραδιοφωνία, φαντάζει ως “ο φτωχός συγγενής” στο όλο εγχείρημα διάρκειας 4 ετών, επαναλειτουργίας του φορέα. Οι καρέκλες δεν μπορεί να είναι για πάντα και η αξιολόγηση από την κυβέρνηση (και το …κόμμα που θέλει το “μερίδιο” του) οφείλουν να είναι και επί των λεγομένων και επί των πεπραγμένων. Το αυτονόητο, δηλαδή, που καλύπτεται από κραυγές και θόρυβο που ξεκινάει “από τον κύκλο του μαύρου στην ΕΡΤ” και φτάνει ως το Μάκη Βορίδη.
Εκτός κι αν το θέμα είναι να φύγουν εκείνοι που δεν συμπαθούμε και να έρθουν “οι φίλοι μας”.