του Γιώργου Μαρινόπουλου
Στον πρώτο γύρο των πρόσφατων εκλογών για την ανάδειξη εκπροσώπων εργαζομένων στο Δ.Σ. της ΕΡΤ δεν πήγα να ψηφίσω. Στον δεύτερο γύρο δεν θα πάω να ψηφίσω. Διότι έχω και μια αξιοπρέπεια να διαφυλάξω. Πως θα ήταν δυνατόν να συμμετάσχω σε μια διαδικασία που ψυχικά με τραυμάτισε τόσο βαθιά που ακόμα και σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, χρόνια μετά, οι πληγές παραμένουν ανοιχτές, αφού δεν δύναμαι να ξεχάσω την μη επικύρωση/δικαίωση της εκλογής μου ως ενός εκ των δύο εκπροσώπων των εργαζομένων της ΕΡΤ κατά τον δεύτερο γύρο των τότε εκλογών.
Τον γύρο που είχε οριστεί ως σημείο λήξης της όλης διαδικασίας. Με θεσμικούς φορείς, εντός κι εκτός ΕΡΤ, εντός κι εκτός δημοσιογραφικού κλάδου, να διαβεβαιώνουν και να απαιτούν, ως και να απειλούν με εξώδικα σε περίπτωση που ο δημοσιογράφος εκπρόσωπος των εργαζομένων δεν ανακηρυσσόταν με το πέρας του δεύτερου γύρου. Αλλά να σου που η κάλπη γέννησε έναν μη αναμενόμενο και μη ελεγχόμενο “χωριάτη”. Και κάπως έτσι οι πρώην εχθροί αποφάσισαν μαζί να κάνουν και τρίτο γύρο (κάτι στο οποίο φυσικά και δεν δέχθηκα να συμμετάσχω). Παλιός καλός τραγέλαφος.
Εξήγησα, όσο πιο περιληπτικά μπορούσα, γιατί απέχω από την πρόσφατη διαδικασία. Δεν καλώ όμως καμία και κανέναν να πράξει όπως του λόγου μου. Να μην ψηφίσει δηλαδή. Οι λόγοι που εγώ το κάνω αυτό είναι δικοί μου και μόνο, δικά μου βιώματα και διαμορφωμένες πεποιθήσεις, δεν συνδέονται με του κάθε συναδέλφου την απόφαση, δεν καθίσταται αξιοπρεπής ή αναξιοπρεπής κάποιος συνάδελφος από το αν συμμετάσχει ή όχι.
Κι επειδή εκπρόσωποι θα εκλεγούν θέλω κι εγώ δύο πράγματα, έστω δύο, δεν θα τον κουράσω, να ξέρει ο συνάδελφος δημοσιογράφος που θα είναι εκπρόσωπος των εργαζομένων στο Δ.Σ. πως θα με χαροποιούσε, αφού σ’ εμένα δεν επετράπη να παλέψω γι’ αυτά, να τα διεκδικήσει με ακατάβλητο πείσμα και ασύμμετρη ένταση στο μέλλον: Κατά δεύτερον, το ξεκινάω ανάποδα, να αυξηθεί το μεροκάματο των πολλών ώστε να αμείβονται όλοι το ίδιο για την εργασία τους. Όχι οι δημοσιογράφοι και κάποιοι λίγοι άλλοι περισσότερα και όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι λιγότερα. Ήταν και είναι άδικο, νισάφι πια. Και κατά πρώτον, να αλλάξει η στάση της ΕΡΤ απέναντι σε εκείνα τα παιδιά, εκείνες τις κοπελιές και τα παλικάρια, ανεξαρτήτως ηλικίας, που κάποτε την κράτησαν ανοιχτή. Δεν αναφέρομαι στους εργαζόμενους της. Εμείς διοριστήκαμε ξανά και αποζημιωθήκαμε κιόλας οικονομικά για εκείνα τα μαύρα δύο χρόνια. Μερικοί από εμάς, κατά μονάς και ουδέποτε συλλογικά, ίσως και να στηρίξαν έστω κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους, μια τρύπα στο νερό δηλαδή…
Ξεχάσαμε. Ξεχάσαμε πως ήταν αυτά τα παιδιά που όταν ακόμα και πολλοί “σύντροφοι” λάκισαν (αρχικά μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο και σχεδόν καθολικά μετά τις ευρωεκλογές του ’14 όταν δεν προκηρύχθηκαν εθνικές εκλογές), αυτά έδιναν το παρών καθημερινά, βαστώντας και λειτουργώντας σκούπες, καλώδια, πληκτρολόγια, κάμερες και μικρόφωνα. Κι έτσι η ΕΡΤ επιβίωσε μέχρις ότου… (τα υπόλοιπα γνωστά).
Σε αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, που με την εθελοντική εργασία τους πρόσφεραν ζωή και γνώση και απέκτησαν εμπειρία, δεν οφείλει η ΕΡΤ, η ΕΡΤ που ούτε καν θα υπήρχε σήμερα χωρίς αυτούς, να προσφέρει κατά προτεραιότητα μια συνεργασία πάνω στο αντικείμενο τους; Και αν βρεθεί, που θα βρεθεί, κάποιος να πει «αυτός εδώ τώρα τι ζητά, διορισμούς;», του απαντώ αμέσως και χωρίς πολλά-πολλά πως ζητώ τίμιους εργάτες αποδεδειγμένης αξίας που αγαπούν την ΕΡΤ για κάλυψη των κενών πουδημιουργούνται καθώς ο καιρός περνά (συνταξιοδοτήσεις κλπ). Εργάτες που θα συνδράμουν ώστε να δοθεί ελεύθερο βήμα λόγου στην κοινωνία, όπως μαζί το οραματιζόμασταν. Και όχι κι άλλους υψηλόμισθους και ουδέποτε εμφανιζόμενους παντός τύπου «ειδικούς»…
Μεταξύ αυτών που πιστεύω πως νιώθουν τούτα δω που έγραψα είναι και ο Στέλιος. Ο Στέλιος Νικητόπουλος. Ο υποψήφιος για το Δ.Σ. Στέλιος Νικητόπουλος. Που ενώ ήξερε εκ των προτέρων πως δεν θα συμμετείχα στην όλη διαδικασία, δεν σταμάτησε την τηλεφωνική επικοινωνία που διατηρούμε όλα αυτά τα χρόνια. Και συνεχίζουμε να μιλάμε, να καταθέτουμε προβληματισμούς, να ανταλλάσσουμε απόψεις. Και που αυτό εδώ το σημείωμα, πιστέψτε με, δεν το αναμένει.
Χαιρετώ σε Στέλιο. Χαιρετώ σας.
σ.σ. Αφορμή για να γράψω αυτό το σημείωμα υπήρξαν κάποιοι στίχοι. Που με πείσμωσαν.
«Ω ω ω
Το συνθηματικό
Η τάξη τους θα πέσει
Όταν το πω εγώ
Ω ωω
Ηλίθιο Κακό
Αν πούμε και μι’ αλήθεια
Θα πεθάνεις μοναχό»
(Φοίβος Δεληβοριάς- Απόψε είμαι κοντά σου)
Εμείς είπαμε και κάνα δυο αλήθειες παραπάνω. Βρε λες;
Γιώργος Μαρινόπουλος
Δευτέρα 16 Μαϊου 2022, Καβάσιλα Ηλείας