ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Διαβάστε στο UNFOLLOW 62 που κυκλοφορεί:
Η νέα κυριαρχία της Δεξιάς, του Αυγουστίνου Ζενάκου
Η αδυναμία της Αριστεράς να αρθρώσει ρητορική και πρακτική πραγματικά ανταγωνιστική προς τον νεοφιλελευθερισμό οδηγεί στο–φαινομενικά μόνο…– παράδοξο να διατηρούν την πρωτοβουλία των κινήσεων οι παραλλαγές της Δεξιάς.
Grexit #με_τον_Κυριάκο, του Σωτήρη Μητραλέξη
Η εικόνα μιας χώρας σε παρατεταμένη κρίση όπου, ενώ ο κόσμος μεταβάλλεται ταχύτατα, θα πραγματοποιήσει εκλογές με αδιαφοροποίητη την κυρίως ατζέντα των δύο κεντρικών δυνάμεων, χωρίς καμία πραγματική εναλλακτική, είναι εικόνα πολιτικού και κοινωνικού γηροκομείου.
Γλωσσικοί ιεροεξεταστές και μεταμοντέρνοι τραμπούκοι, του Κώστα Κουτσουρέλη
Ο σημερινός θρίαμβος του χυδαίου λόγου είναι η παθολογική υπεραντίδραση εντός οργανισμού σε μια ασθένεια που έμεινε χρονίως ανίατη. Οι επιθέσεις στον Τύπο, η χλεύη κατά των διανοουμένων, η γελοιοποίηση της επίσημης «αλήθειας» γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι μια απελευθέρωση, μια απαλλαγή από το φίμωτρο της στανικής ορθοέπειας που τους κρατούσε βουβούς.
Η νέα αντίληψη της Πραγματικότητας, του Φίλιππου Δραγούμη
Ο λαϊκισμός, η προπαγάνδα, η συκοφαντία, η μισαλλοδοξία, το μίσος πάντα υπήρχαν. Όμως τώρα έχουν ανασυγκροτηθεί και αποκτήσει θεμέλια και ρίζες μέσα στην πραγματικότητα που ζούμε όλοι, κυριαρχώντας τόσο έντονα, ώστε αν μιλάς με δεδομένα, αν μιλάς με τεκμηριωμένα επιχειρήματα, γίνεσαι γραφικός.
Ελληνικός συντηρητισμός και ομοφυλοφιλία: Αυτή η μάστιγα, της Μαρίτας Βυργιώτη
Αντί η ομοφοβία να αποδοκιμάζεται αντανακλαστικά ως συντηρητική, ανόητη, επιθετική στάση, ίσως και να χρειάζεται να κατανοηθεί ως ένας τρόπος έκφρασης της άγνοιας πάνω σε ζητήματα σεξουαλικότητας, ως αντίδραση σε κάτι άγνωστο και δυσνόητο, που αφορά στην ελλιπή ενημέρωση, και που διαγενεακά δεν είχε την ευκαιρία να αμφισβητηθεί. Άλλωστε, αν και ομοφοβικά σχόλια συνήθως εκφράζονται δημόσια από τη λαϊκή Δεξιά και τους εκπροσώπους της Εκκλησίας, δυστυχώς η ομοφοβία και ο συντηρητισμός δεν είναι εξ ολοκλήρου προνόμιο της Δεξιάς.
Χριστόφορος Βερναρδάκης: «Δυστυχώς, δεν κάνουμε αρκετές προσλήψεις στο Δημόσιο», συνέντευξη στον Αυγουστίνο Ζενάκο και τον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο
Ο Ντάνιελ Μπλέικ ζει στην Ελλάδα: Το ποινολόγιο του ΟΑΕΔ, οι άνεργοι και το βρετανικό workfare, της Ντίνας Ιωακειμίδου και του Γιάννη-Ορέστη Παπαδημητρίου
Αν εγκριθεί το σχεδιαζόμενο «ποινολόγιο» του ΟΑΕΔ, οι έλληνες άνεργοι θα έχουν την ευκαιρία να αποκτήσουν τη δική τους εμπειρία του βρετανικού New Deal. Η βασικότερη τομή που εισήγαγαν οι βρετανοί Εργατικοί ήταν μία απλή πρόβλεψη: ότι για να διεκδικήσει τα οφέλη της κρατικής πρόνοιας, ο άνεργος έχανε το δικαίωμα να αρνηθεί θέση εργασίας η οποία κρινόταν «κατάλληλη» από τις αρμόδιες υπηρεσίες. Γιατί, όπως ισχυρίζονταν οι εμπνευστές του σχεδίου, πηγή της ανεργίας ήταν η απροθυμία του ίδιου του ανέργου να αναζητήσει εργασία.
Ο «καλύτερος εργοδότης» Παπαστράτος, του Μάνου Φραγκιουδάκη
Το 2016 ψηφίστηκε μετ’ επαίνων στην ελληνική Βουλή ο νόμος κατά των διακρίσεων στην εργασία. Την ίδια χρονιά, η εταιρεία Παπαστράτος, θυγατρική της Philip Morris, τιμήθηκε με τον τίτλο του Καλύτερου Εργοδότη. Λίγους μήνες πριν, είχε οδηγήσει στην απόλυση εργαζόμενο με βαριά αναπηρία και ακόμη αρνείται να δεχτεί την επαναπρόσληψή του.
Το τέλος της μεταπολεμικής συναίνεσης για την προστασία των προσφύγων, του Άρη Χατζηγεωργίου
Τρεις παράξενοι θάνατοι προσφύγων, οι δύο στη Μόρια και ένας στη Σάμο, ήρθαν στο τέλος του Γενάρη να καταδείξουν ακόμη εντονότερα τα προβλήματα, ενώ καθημερινώς καταφθάνουν πληροφορίες για ανθρώπους που επιχειρούν να θέσουν τέλος στην όλη βασανιστική διαδικασία αυτοχειριαζόμενοι. Τα θέματα όμως που απασχολούν την κυβέρνηση δεν είναι αυτά, αλλά οι έντονες πιέσεις που ασκούνται προκειμένου να ξηλωθεί το διεθνές δίχτυ προστασίας των προσφύγων, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί μεταπολεμικά.
Δέκα πράγματα από την εξεταστική για τα δάνεια, που δεν θέλουν να θυμόμαστε, του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
Από αυτή την ιστορία δεν προέκυψαν χειροπέδες και δικαστήρια για όσα έγιναν στο παρελθόν. Προέκυψαν όμως όσα θα βάλουν «χειροπέδες» στο μέλλον.
Η εποχή Τραμπ, του Παναγιώτη Σωτήρη
Με την πολιτική κραυγή “America First” στην εναρκτήρια ομιλία του, ο Ντόναλντ Τραμπ προσπάθησε να δώσει εξαρχής ένα στίγμα που συνδυάζει απομονωτισμό, προστατευτισμό και εθνικισμό. Μένει να δούμε, όμως, αν και σε ποιο βαθμό όντως μπαίνουμε σε μια νέα εποχή.
Το ΝΑΤΟ και η Επιχείρηση Atlantic Resolve, του Νίκου Βασιλόπουλου
Η σχεδιασμένη από καιρό κλιμάκωση της ανάπτυξης νατοϊκών δυνάμεων αλλά και οπλικών συστημάτων κατά μήκος των ρωσικών συνόρων δείχνει ότι η νεοψυχροπολεμική επιθετικότητα παραμένει δομικό στοιχείο της πολιτικής των ΗΠΑ.
Ανασχηματισμός στους ιεραπόστολους των ΗΠΑ, του Άρη Χατζηστεφάνου
Αυτό που πραγματικά ενόχλησε τα δυτικά μέσα ενημέρωσης δεν ήταν η διακοπή της χρηματοδότησης για τις αμβλώσεις που υπέγραψε ο Τραμπ, αλλά το νέο τοπίο για τη χρήση της αμερικανικής εξωτερικής βοήθειας σαν εργαλείο χάραξης της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.
Το «ποτήρι», η «πυρίκαυστος ύλη» και η «διαφάνεια»: Για τα σκάνδαλα στην Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης, του Χρήστου Νάτση
Μια σειρά σκάνδαλα που συνδέονται με την Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης απασχόλησαν πρόσφατα τη δημοσιότητα με εμφατικό τρόπο. Φτάνοντας ως την ίδια την υπουργό διά της Βουλής, τα σκάνδαλα αυτά οδήγησαν σε μια λύση που θέτει στο προσκήνιο το ίδιο το ζήτημα της δομής και οργάνωσης της Σχολής.
Στο UNFOLLOW Φεβρουαρίου διαβάστε ακόμη:
Ο Τραμπ ως πορνοστάρ, στη στήλη «Ανακόλουθα» του Χρήστου Νάτση
Ο ελλειπτικός λόγος του βασιλιά Ριχάρδου, κριτική του Ηλία Μπιστολά για την παράσταση «Ριχάρδος ο Β’», σε σκηνοθεσία Έφης Μπίρμπα, Θέατρο Ροές
Οι ψυχές και η μορφή, κριτική του Χρήστου Νάτση, «Για την Ταραχή των ανθρωπίνων» του Διονύση Καψάλη
Και, όπως κάθε μήνα:
ΠΟΥΤΑΝΕΣ, κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη
Ψ, σκίτσο της Αλέξιας Οθωναίου