Είναι ώρα επιτέλους να ειπωθούν κάποιες αλήθειες, κοιτάζοντας τις κυκλοφορίες της (προ)περασμένης Κυριακής. Στα 182.000 φύλλα εκτινάχθηκε το «Έθνος». Έκπληξη που γεννά ερωτηματικά. Τι θέλει τελικά ο πολίτης; Όχι πλέον ο αναγνώστης, που όλο και περισσότερο χάνεται… Ή μετατρέπεται σε αγοραστή, όπως πρώτος το είχε πει ο αξέχαστος Διονύσης Αυγουστινιάτος, που τον είχε κοντά του η γάτα του χώρου, ο Κίτσος Τεγόπουλος, ο οποίος ήξερε να επιλέγει τους συνεργάτες του και οσφραινόταν τις εξελίξεις στον χώρο του Τύπου. Και τότε ο Κεφαλονίτης, ο Αυγουστινιάτος, κρατούσε τα κλειδιά του μαγαζιού, της «Ελευθεροτυπίας», που είχε κάνει τη μεγάλη αλλαγή.
Δυστυχώς, πικρή η αλήθεια όπως βγαίνει από το δελτίο των κυκλοφοριών. Λιγοστεύουν εκείνοι που έχουν κύριο κριτήριο επιλογής τη δημοσιογραφική ύλη και τον έγκυρο σχολιασμό. Εξακολουθούν να υπάρχουν, αλλά μειώνονται σταδιακά όσοι επιλέγουν με βάση την κομματική ταυτότητα της εφημερίδας, ενώ αυξάνονται, και μάλιστα με γεωμετρική πρόοδο, ανάλογα με την προσφορά που δίνει.
Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα τους δύο τελευταίους μήνες. Ο Σταύρος Ψυχάρης, που έχει φάει με το κουτάλι τα κυκλοφοριακά σκαμπανεβάσματα, όταν η εφημερίδα ήταν η μοναδική πηγή πληροφόρησης, πέρα από το ΕΙΡ, το οποίο μεταβαλλόταν σε όργανο στυγνής προπαγάνδας του κόμματος που ήταν στην κυβέρνηση -το είχε πει ωμά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής απαντώντας στον Γεώργιο Παπανδρέου όταν είχε διαμαρτυρηθεί ότι το ΕΙΡ δεν μετέδιδε τίποτε από τις δηλώσεις της αντιπολίτευσης, ότι το κρατικό ραδιόφωνο είναι για να πληροφορεί τον ελληνικό λαό για το κυβερνητικό έργο-, βλέποντας τις πωλήσεις του «Βήματος» να πέφτουν ανακάλυψε τα παλιά Αναγνωστικά, που διπλασίασαν την κυκλοφορία…
Η αντεπίθεση έγινε από το διπλανό μαγαζί, το «Έθνος» του Μπόμπολα, που έβγαλε από την αποθήκη τον Καζαντζάκη. Και έγινε το θαύμα. Πέταξε η κυκλοφορία στα 170.000 φύλλα, από κει που ήταν κολλημένη ανάμεσα στα 70.000 με 80.000. Και την περασμένη Κυριακή, που φάνηκε κάπως να υποχωρεί η… κάψα για τον Καζαντζάκη, πρόσφερε το λεύκωμα του Αρκά και οι πωλήσεις ξεπέρασαν τα 180.000 φύλλα.
Πού καταλήγουμε: Ποιο το συμπέρασμα που βγαίνει; Ποιο άλλο από αυτό που αναφέραμε στην αρχή; Ότι η προσφορά πλέον πουλάει και όχι το άρθρο, η ανάλυση, η ενημέρωση, η αποκάλυψη. Ποια είναι η επόμενη μέρα του έντυπου Τύπου; Ο ρόλος του γραφιά δημοσιογράφου; Κανένας άλλος από τη μάχη για να επιστρέψει στην εφημερίδα ο αναγνώστης. Και αυτό θέλει δουλειά, που είναι αποκλειστικά του δημοσιογράφου. Να βρει τις πηγές, να γυρίσει στο ρεπορτάζ. Αυτός πρέπει να είναι ο καθημερινός στόχος, η αγωνία κάθε στιγμή του δημοσιογράφου που δεν θεωρεί επάγγελμα τη δουλειά που κάνει αλλά κάτι πολύ περισσότερο…
Μ. Κ.
