ΠΗΓΗ: “Καθημερινή”
του Κώστα Λεονταρίδη
Ηταν η πρώτη, αμυντική, σκέψη όταν τον πρωτογνώρισα πριν από 25 χρόνια στον πιο οικείο του χώρο. Στο τυπογραφείο της «Κ». Η βραχνή μπάσα φωνή του ήταν ατόφια ή της πρόσδιδε ένα ενισχυτικό επιτήδευσης επί το αγριότερον ώστε να επιβάλλεται με ακόμα περισσότερη άνεση στους πολλούς υφισταμένους του; Οχι, ο Νίκος Ναούμης δεν κόλλαγε ένσημα μασώντας τα λόγια του ή καταπίνοντας τη γλώσσα του, ήταν αυτό που έβλεπες, δεν κρυβόταν από τον εαυτό του.
Διαβάστε όλο το άρθρο στο http://www.kathimerini.gr/
