Διαβάστε στο UNFOLLOW 40:
«Τι δεν πρέπει να ξεχνάμε για τη Χρυσή Αυγή», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και τουΑυγουστίνου Ζενάκου
«Πού την πάνε την Πρόεδρο;», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
«Ο λογιστικός έλεγχος του ελληνικού χρέους», άρθρο του Ερίκ Τουσσαίν
«Νέο δάνειο και μνημόνιο ή Ιρλανδία! Ας διαλέξουν…», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη
«Το λουκέτο της ΕΡΤ, τα ψέματα και οι υποσχέσεις», ρεπορτάζ του Νίκου Νικολάου
«Μπορεί η διακυβέρνηση της ευρωζώνης να γίνει δημοκρατική;», άρθρο του Γιώργου Βασσάλου
«Καθαροί πια;», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου
«Οι Έλληνες είμαστε περισσότεροι από ό,τι φαινόμαστε στα χαρτιά», ρεπορτάζ της Μαρίνας Σπύρου
«Έργα και ημέρες του “πολιτικά διωκόμενου” κ. Σωτήρη Χατζάκη», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου
«Οι παρελάσεις, η ευγένεια και ο Ρουσσώ», άρθρο του Σπύρου Τέγου
Τα θέματα του UNFOLLOW 40, αναλυτικά:
«Η λαϊκή εντολή, ο ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική επιλογή του “εθνικού”», άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου. Η Αριστερά στην Ελλάδα είχε πάντοτε συνομιλία με τον πατριωτικό λόγο, αλλά δεν τον εργαλειοποίησε μόνο, τον προβληματοποίησε κιόλας. Τόσο δύσκολο ήταν να δει ο ΣΥΡΙΖΑ πως η «πατριωτική στροφή» του ήταν ιδανική για να βρεθεί σφιχταγκαλιασμένος με μια ρητορική που δεν είναι της Αριστεράς αλλά του Πάνου Καμμένου;
«Καθαροί πια;», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Στην καινούρια του εκδοχή, το «φταίει ο Σύριζα» έχει πια μεταμορφωθεί στο «ο Σύριζα-κυβέρνηση δεν είναι καθαρός». Η ιδέα παίρνει διάφορες όψεις (δεν έχει ξεκάθαρες θέσεις/ δεν είναι καθαρές οι συμφωνίες του/ δεν είναι καθαρά αριστερή η κυβέρνηση στην πολιτική της κ.ο.κ.). Και η ρητορική αυτή της καθαρότητας δεν στοχεύει στην προαγωγή της πολιτικής ανάλυσης, αλλά στο μπούκωμα κάθε πολιτικής συζήτησης.
«Οι παρελάσεις, η ευγένεια και ο Ρουσσώ», άρθρο του Σπύρου Τέγου. Σε ρουσσωική γλώσσα, η πολιτική επικαιρότητα θα μπορούσε να «μεταφραστεί» ως εξής: είτε υπάρχει πολιτικός πολιτισμός με καλούς τρόπους, γεγονός όμως που αποτελεί δείκτη αποδοχής παγιωμένων ανισοτήτων και νέων ολιγαρχιών, είτε επιβάλλεται καλλιέργεια φρονήματος, δηλαδή ευγένεια χωρίς καλούς τρόπους, αλλά με παρελάσεις και πολιτική θρησκεία. Όσοι πιστοί προσέλθετε.
«Καλό Πάσχα και μηκέτι αμαρτάνετε», άρθρο του Old Boy. O Kατρούγκαλος, ο Βορίδης, ο Παπακωνσταντίνου, ο Πλεύρης, η δημοσιογραφία και ο Σλοβάκος φορολογούμενος…
«Ο Βαρουφάκης και η στρατηγική της τρέλας», άρθρο του Κώστα Περούλη. H Σύνοδος Κορυφής και το Eurogroup παραμένουν ένα είδος αστικής Αυλής. Σ’ αυτό τον κόσμο, όπου η τυπικότητα συνιστά τη σταθερότητα ενός παγιωμένου συστήματος, ποιο ρόλο αναλαμβάνει ο Γιάνης Βαρουφάκης; Mια σαιξπηρική παραβολή για τον ΣΥΡΙΖΑ…
«Ποιος θυμάται τη Megan Greene;», άρθρο του Ερρίκου Σωμερίτη. Δίκτυα επιρροής στην οικονομική πολιτική που προσαρμόζουν επιχειρήματα αμερικανικής «κοπής» για χρήση ενάντια στο διευθυντήριο της ευρωζώνης και της ΕΕ; Η ιστορία είναι παλιά και συνυφασμένη με την πασοκική «αριστερή» απάντηση στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Και τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ;
«Ο λογιστικός έλεγχος του ελληνικού χρέους», άρθρο του Ερίκ Τουσσαίν. Η επιτροπή ελέγχου θα πρέπει να προσδιορίσει ποιο μέρος του χρέους που έχει προκύψει από συμφωνίες της ελληνικής κυβέρνησης, πριν και μετά την παρέμβαση της τρόικας, είναι αθέμιτο, παράνομο, απεχθές και μη βιώσιμο. Καθώς και τις ευθύνες όσων άντλησαν κέρδη από αυτό, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
«Μπορεί η διακυβέρνηση της ευρωζώνης να γίνει δημοκρατική;», άρθρο του Γιώργου Βασσάλου. Μια κριτική παρουσίαση των προβληματισμών της ΕΕ.
«TTIP: Διατλαντική επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα», άρθρο του Παναγιώτη Σωτήρη. Το Φεβρουάριο του 2013 αντιπροσωπείες των ΗΠΑ και της ΕΕ ξεκίνησαν τη διαπραγμάτευση της Διατλαντικής Εταιρικής Σχέσης Εμπορίου και Επένδυσης (TTIP). Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές εμπορικές συμφωνίες, η TTIP δεν αφορά τόσο τους δασμολογικούς φραγμούς –που ούτως ή άλλως είναι χαμηλοί– όσο τις κρατικές ρυθμίσεις που εμποδίζουν την ελεύθερη δράση των επιχειρήσεων.
«O ιδεολογικός κίνδυνος της Βενεζουέλας, οι ΗΠΑ και η ευρωπαϊκή Αριστερά», άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου. Είναι αλήθεια ότι, για κάθε κατηγορία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το Καράκας έχει μια σειρά από ισχυρά αντεπιχειρήματα – κάποιες φορές αρκετά σοβαρά και κάποιες λιγότερο. Η κατάσταση είναι, ως συνήθως, περίπλοκη. Ίσως το βασικότερο πρόβλημα της Βενεζουέλας δεν εντοπίζεται στην ίδια τη χώρα, αλλά στις ψευδαισθήσεις ενός «υπαρκτού παράδεισου» στις οποίες στηρίζει εδώ και χρόνια τις αναλύσεις της ένα μεγάλο κομμάτι της ευρωπαϊκής Αριστεράς, προσπαθώντας να ξεχάσει τις δικές της αποτυχίες…
«Πού την πάνε την Πρόεδρο;», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Σταδιακά μετά τις εκλογές, τo νέο πολιτικό σκηνικό της κυβερνώσας Αριστεράς έχει αρχίσει να παγιώνεται, με τις αντιθέσεις και τους αλληλοσπαραγμούς του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πυρ ομαδόν – μέσα κι έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ– σε συγκεκριμένα πρόσωπα της κυβέρνησης, με πιο χαρακτηριστική την επίθεση στη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μπορεί οι διαφωνίες στον ΣΥΡΙΖΑ να φαίνεται ότι περιστρέφονται γύρω από το δίλημμα ρήξη ή συμβιβασμός με τους εταίρους, στην πραγματικότητα όμως το ερώτημα που χωρίζει την ήρα από το στάρι είναι άλλο: ρήξη ή συμβιβασμός με την ολιγαρχία του πλούτου, μ” αυτούς που διαχρονικά κάνουν κουμάντο σε αυτήν τη χώρα;
«Νέο δάνειο και μνημόνιο ή Ιρλανδία! Ας διαλέξουν…», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη. Αν η κυβέρνηση θέλει να αποφύγει ένα νέο δάνειο που θα συνοδεύεται από μνημόνιο, ως συνήθως, δεν έχει παρά να επαναλάβει ό,τι έκανε η Ιρλανδία το Δεκέμβριο του 2010, όταν «τύπωσε» 51 δισ. ευρώ στο πλαίσιο ενός προγράμματος παροχής έκτακτης ρευστότητας.
«Η δημιουργική ασάφεια των αριστερών ιδιωτικοποιήσεων», ρεπορτάζ του Γεράσιμου Λιβιτσάνου και τουΠαναγιώτη Θεοδωρόπουλου. Να θυσιάσει τμήμα της δημόσιας περιουσίας στο βωμό της επίτευξης του «έντιμου συμβιβασμού» με τους «θεσμούς», είναι έτοιμη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Οι όροι «ιδιωτικοποιήσεις» και «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας μπήκαν και επίσημα στο μετεκλογικό λεξιλόγιο της κυβέρνησης, αντικαθιστώντας τις προεκλογικές υποσχέσεις περί «παγώματος» και «ακύρωσης» των αποκρατικοποιήσεων.
«Με ποια πλευρά είστε, κ. Πετρόπουλε;», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου. Σύναψε συμβόλαιο με αποδοχές ύψους 450.000 ευρώ με τη Διοίκηση της Τράπεζας Αττικής για τον «εκσυγχρονισμό κρίσιμων ζητημάτων στον Κανονισμό Εργασίας και Επιχειρησιακές Συλλογικές Συμβάσεις» την ίδια στιγμή που ήταν νομικός σύμβουλος των εργαζομένων της. Πρόκειται για τον εργατολόγο Αναστάσιο Πετρόπουλο, ο οποίος εν αγνοία των εργαζομένων της Τράπεζας, αποφάσισε να προσφέρει παράλληλα τις νομικές του υπηρεσίες και στον εργοδότη τους. Δεν θα είχε ακούσει, φαίνεται, τη γνωστή ρήση από την παραβολή του άδικου οικονόμου: «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν».
«Το λουκέτο της ΕΡΤ, τα ψέματα και οι υποσχέσεις», ρεπορτάζ του Νίκου Νικολάου. Να τo δούμε και να μην το πιστέψουμε. Η ΕΡΤ θα επιστρέψει εκεί όπου σήμερα εκπέμπει το μόρφωμα της ΝΕΡΙΤ, δύο χρόνια μετά το λουκέτο της 11ης Ιουνίου 2013. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, διαψεύδοντας τις προσδοκίες, δεν άνοιξε άμεσα την ΕΡΤ, παρά το γεγονός ότι φάνταζε η πιο εύκολη ιστορία… Καθώς η αναμονή είναι μεγάλη, ας θυμηθούμε πώς συνέβη η επιχείρηση κατεδάφισης του μεγαλύτερου και ισχυρότερου ΜΜΕ της χώρας, ώστε ύστερα να εξετάσουμε τις τελικές αποφάσεις της κυβέρνησης.
«Τι δεν πρέπει να ξεχνάμε για τη Χρυσή Αυγή», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και τουΑυγουστίνου Ζενάκου. Η επικείμενη δίκη της νεοναζιστικής οργάνωσης έχει περισσότερες πλευρές από την απλή επιμονή να καταδικαστούν οι δράστες και οι ιθύνοντες για τα εγκλήματά τους. Κυρίως, όμως, ο στόχος της τιμωρίας των χρυσαυγιτών δεν πρέπει να ξεπλύνει τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος για τον εκφασισμό της ελληνικής δημοκρατίας, ούτε να οδηγήσει στην αποδοχή αντιθεσμικών πρακτικών και αντιδημοκρατικών στρεβλώσεων.
«Οι Έλληνες είμαστε περισσότεροι από ό,τι φαινόμαστε στα χαρτιά», ρεπορτάζ της Μαρίνας Σπύρου. Οι αποκαλούμενοι «δεύτερης γενιάς μετανάστες», έστω κι αν οι ίδιοι δεν έχουν μεταναστεύσει πουθενά αλλά έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, στερούνται τα δικαιώματα που τους ανήκουν και υφίστανται ανεπίτρεπτες διακρίσεις. Εν αναμονή της διόρθωσης αυτών των αδικιών, εξετάζουμε το ζήτημα της «κλειστής ελληνικής ιθαγένειας»…
«Έργα και ημέρες του “πολιτικά διωκόμενου” κ. Σωτήρη Χατζάκη», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου και τουΑυγουστίνου Ζενάκου. Τα οξύτατα προβλήματα των δύο κρατικών θεατρικών σκηνών δεν προέκυψαν ως κεραυνός εν αιθρία τους τελευταίους δύο μήνες, αντίθετα ήταν φανερά εδώ και πολύ καιρό, γνωστά τοις πάσι και οφείλονται σε χρόνιες παθογένειες και δυσλειτουργίες. Ήταν αναμενόμενο πως γρήγορα ο νέος υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης θα καλούνταν να τα αντιμετωπίσει.
Οι στήλες του UNFOLLOW:
«Zaraleaks»: Ο Χριστόφορος Ζαραλίκος ορκίζεται: «Ρε φίλε, αριστερός είμαι κι αν δεν με πιστεύεις φιλάω σταυρό!».
«Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα»: Ο Depressed Pasok διαβιβάζει «Μήνυμα στη νεολαία μας».
«Εύκολα λόγια ή σκληρές αλήθειες;»: Ο Αδιάσειστος περιγράφει πώς περνάει «Επιβιώνοντας στη Σοβιετία»
«Διερευνητικά»: Ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος και «Ο συστημικός κ. Πανούσης»
Στο UNFOLLOW 40, διαβάστε ακόμη:
«Περιστατικό θείας», διήγημα του Γιάννη Τσίρμπα
«Κιβωτός», ποίημα της Ελίζας Παναγιωτάτου
«Ο Ιμμάνουελ Καντ και η τυφλωμένη Ευρώπη», κριτική του Θωμά Τσαλαπάτη
«Το πρόβλημα με τα βραβεία», κριτική του Χρήστου Νάτση
«Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη
«ξεφτιλεμάρκετινγκ», σκίτσα της Αλέξιας Οθωναίου
και… σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου
