Archives for December 2014

Διαβάστε στο “UNFOLLOW”

«Φόρτσα Φορτσάκη: O πρύτανης του Σαμαρά και οι στοχεύσεις του», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

«Τέθηκε στο αρχείο, αφού δεν προέκυψαν στοιχεία από τα οποία να θεμελιώνεται η διάπραξη πειθαρχικού παραπτώματος από αστυνομικό», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου

«Να πέσουν, αλλά με τον τρόπο της Αριστεράς», άρθρο του Πάνου Λάμπρου

«Έξοδος από το μνημόνιο; Από την πόρτα της εισόδου!», ρεπορτάζ του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου

«Το μίσος για το Πανεπιστήμιο», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου και του Χρήστου Νάτση

«Βασανίζομαι: Η λιτότητα σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας», ρεπορτάζ του Άρη Χατζηστεφάνου

«Οι πυρκαγιές του 2007 και το φαινόμενο “Πανταζής Χρονόπουλος”», ρεπορτάζ του Νίκου Τσακανίκα

«Η δημόσια εικόνα του ελληνικού τουρισμού: Παρωχημένη αισθητική και ατελέσφορα ιδεολογήματα», άρθρο του Άγγελου Φ. Βλάχου

«Καν’ το όπως ο… Λάτσης», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη

«Συγκάλυψη της διαφθοράς με πρόσχημα τα έσοδα», ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου

«Η Δύση στον καθρέφτη της “ρωσικής ψυχής”», άρθρο του Κώστα Ράπτη

«Τα Όρια του Χωριστά, ή το φώτοσοπ της επιτυχίας», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου

Τα θέματα του UNFOLLOW 36, αναλυτικά:

«Να πέσουν, αλλά με τον τρόπο της Αριστεράς», άρθρο του Πάνου Λάμπρου. Η κυβέρνηση πρέπει να πέσει. Το ερώτημα είναι πώς; Εμείς λέμε με τον τρόπο της Αριστεράς. Όχι περιμένοντας να καταρρεύσει ως ώριμο φρούτο, όχι με κόλπα, όχι με μετατοπίσεις σε άλλα γήπεδα, όχι με συμμαχίες που θα θολώσουν το μήνυμα της κινηματικής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Με τον τρόπο της Αριστεράς, που σημαίνει κίνηση, πρόγραμμα, αξιοπιστία, αρχές, αξίες, όραμα, στέρεες κοινωνικές συμμαχίες. Που σημαίνει, αλλιώς….

«Το πολίτευμα θέλει τον δεκανέα του», άρθρο του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Με δική του πρωτοβουλία, ο Στ. Θεοδωράκης συναντά τον Α. Σαμαρά και δηλώνει ότι υποστηρίζει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από αυτήν τη Βουλή. Είναι δυνατόν ένας πρόεδρος κόμματος που βρίσκεται εκτός Βουλής να ζητά μετ’ επιτάσεως να μη γίνουν εκλογές; Και μάλιστα ενώ βρίσκεται στα δημοσκοπικά ντουζένια του… Για ποιο ρόλο προαλείφεται ο Στ. Θεοδωράκης; «Δεκανίκι της συγκυβέρνησης», «δεκανέας» στην ανασυγκρότηση της νέας Κεντροδεξιάς ή μήπως «μαξιλάρι ασφαλείας» του συστήματος σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – μόνο που εκεί δεν είναι λίγοι αυτοί που βάζουν βέτο.

«Το μίσος για το Πανεπιστήμιο», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου και του Χρήστου Νάτση. Ο δημόσιος λόγος που ακολούθησε τα πρώτα έργα και ημέρες του πρύτανη Θ. Φορτσάκη στο ΕΚΠΑ, καθώς και η αντίστοιχη επετειακή παραγωγή με αφορμή την εξέγερση του Πολυτεχνείου, επανέφερε στο προσκήνιο τη συζήτηση για το Πανεπιστήμιο. Ο τρόπος που επιχειρήθηκε να ηγεμονευτεί αυτή η συζήτηση από τους δημοσιολόγους του (ακραίου) Κέντρου ή της Δεξιάς —από όλες τις θέσεις που αυτοί καταλαμβάνουν στη δημοσιότητα, είτε του απλού σχολιαστή είτε του εμπλεκόμενου πανεπιστημιακού— μπορεί να συνοψιστεί ως μίσος για το Πανεπιστήμιο, ως μίσος για αυτό που το Πανεπιστήμιο αντιπροσωπεύει από το Διαφωτισμό και μετά.

«Η δημόσια εικόνα του ελληνικού τουρισμού: Παρωχημένη αισθητική και ατελέσφορα ιδεολογήματα»,άρθρο του Άγγελου Φ. Βλάχου. Μια –σύγχρονη– Ελλάδα πουλάει τον εαυτό της ως φυσικό συνεχιστή μιας λαμπρής αρχαιότητας που έδωσε τα φώτα στον κόσμο και μετά έκλεισε το μαγαζί, αρκούμενη στην εξυπηρέτηση αλλοδαπών στο λίκνο του πολιτισμού. Μια φοβική χώρα που αδυνατεί να προσελκύσει επισκέπτες για όσα εκφράζει σήμερα προδίνοντας πολιτισμική ένδεια και αφόρητη κοινοτοπία.

«Η Δύση στον καθρέφτη της “ρωσικής ψυχής”», άρθρο του Κώστα Ράπτη. Δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε στο τι είναι η χώρα του Βλαντίμιρ Πούτιν, για να αναγνωρίσουμε ότι ο ρωσοφοβικός επικοινωνιακός πόλεμος που κλιμακώθηκε μετά το ξέσπασμα της ουκρανικής κρίσης είναι αποκαλυπτικός για την ίδια τη Δύση…

«Φόρτσα Φορτσάκη: O πρύτανης του Σαμαρά και οι στοχεύσεις του», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Σύμβουλος της κυβέρνησης Μητσοτάκη, γνώστης της αγοράς εξοπλιστικών προγραμμάτων, σύμβουλος αποκρατικοποιήσεων, μέλος του Εποπτικού Συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ, προσωπικός φίλος του Αντώνη Σαμαρά. Αυτές είναι μερικές μόνο από τις ιδιότητες του Θεόδωρου Φορτσάκη, που εμφανίστηκε… φορτσάτος στην (τηλεοπτική) ζωή αυτού του τόπου, όταν τα συστημικά ΜΜΕ άρχισαν να τον εγκωμιάζουν ως τον πρύτανη που προσπαθεί «να επιβάλλει την τάξη στην ανομία του Πανεπιστημίου». Μόνο που η είσοδος του Θ. Φορτσάκη στην πολιτική –και επιχειρηματική– ζωή αυτού του τόπου είναι πολύ παλιότερη… Πόσο αθώες μπορεί να θεωρούνται οι πράξεις ενός πρύτανη που παρολίγον θα είχε βρεθεί στη θέση του Τ. Μπαλτάκου; Και πόσο αθώοι μπορούν να θεωρούνται όσοι τον εκθειάζουν;

«Έξοδος από το μνημόνιο; Από την πόρτα της εισόδου!», ρεπορτάζ του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου. Τα κυβερνητικά ξόρκια ότι η «Ελλάδα δεν θα λάβει νέο δάνειο» και «δεν θα υπάρξει νέο μνημόνιο» παίρνουν σειρά για το χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η λίστα με τις «αλήθειες» που παρουσίαζε από το Σεπτέμβριο ο πρωθυπουργός σε κάθε δημόσια εμφάνισή του, υποσχόμενος το «τέλος της μνημονιακής περιόδου», πολύ σύντομα θα αντικασταθούν από τη μια και μοναδική «αλήθεια»: αυτή των δανειστών. Την αλήθεια της βαρβαρότητας των μνημονίων που έχει επιβάλει η τρόικα στη χώρα, με εκτελεστικούς βραχίονες τις ελληνικές κυβερνήσεις και θύμα τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών.

«Συγκάλυψη της διαφθοράς με πρόσχημα τα έσοδα», ρεπορτάζ της Ντίνας Ιωακειμίδου. Με το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης επιχειρείται η ηθική νομιμοποίηση της διαφθοράς με τη θέσπιση της ποινικής συναλλαγής του κράτους με καταχραστές και μεγαλόσχημους εγκληματίες. Σειρά υποθέσεων που εκκρεμούν ενώπιον της δικαιοσύνης ή αναμένεται η εκδίκαση τους στον δεύτερο βαθμό, θα τύχουν σκανδαλώδους και διακριτικής ευνοϊκής μεταχείρισης εις το όνομα της ανάκτησης των εσόδων του κράτους.

«Καν’ το όπως ο… Λάτσης», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη. Τα Ελληνικά Πετρέλαια, η Εθνική Τράπεζα, το Mall και το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού εκ πρώτης όψης δεν έχουν τίποτε κοινό. Ξύνοντας λίγο κάτω απ’ την επιφάνεια εύκολα ξεχωρίζει η άλλοτε διακριτική (λιγότερο στην Εθνική Τράπεζα και περισσότερο στα ΕΛΠΕ) κι άλλοτε σαρωτική (Mall, Ελληνικό) παρουσία του ομίλου Λάτση. Εκείνο όμως που διαπερνά σαν κόκκινη κλωστή και τις τέσσερις περιπτώσεις είναι οι σχεδόν πανομοιότυπες μεθοδεύσεις που επιστράτευσε ο θηριώδης, πολυεθνικός όμιλος για να ολοκληρώσει τις συγκεκριμένες επιχειρηματικές συμφωνίες.

«Ακριβέ μου πατριδοκάπηλε!», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου. Δεν χρειάζεται να είσαι υπουργός Εθνικής Άμυνας για να έχεις μερίδιο στη μοιρασιά. Αρκούν λίγοι βουλευτές όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης και ο Θανάσης Πλεύρης, που ασκούν με ζήλο το καθήκον του κοινοβουλευτικού ελέγχου. Και ποιο είναι το καλύτερο προκάλυμμα για μια τέτοια μπίζνα από τη «βιτρίνα» ενός κόμματος που αγωνίζεται για το καλό «του έθνους και της πατρίδας»; Η δικαστική έρευνα γύρω από τις συναλλαγές της off shore του προέδρου του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρη με εταιρείες πώλησης οπλικών συστημάτων, έφερε (ξανά) στο προσκήνιο τους ρόλους που κατά καιρούς αναλαμβάνουν πολιτικά πρόσωπα, στα σκοτεινά, σκανδαλώδη, αλλά άκρως κερδοφόρα παζάρια των εξοπλιστικών προγραμμάτων.

«Βασανίζομαι: Η λιτότητα σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας», ρεπορτάζ του Άρη Χατζηστεφάνου. Αν σας καλούσαν να επιλέξετε εάν θέλετε να κόψουν τη σύνταξη της γιαγιάς σας ή να τη βασανίσουν για μερικές ημέρες στα κεντρικά της Αλεξάνδρας, τι θα διαλέγατε; Η απάντηση εξαρτάται προφανώς από τα αισθήματα που τρέφετε για τη γιαγιά και… το ύψος της σύνταξης. Αρκετοί δικηγόροι πάντως υποστηρίζουν ότι από νομικής απόψεως δεν υπάρχει καμία διαφορά. Η ακραία πολιτική λιτότητας, λένε, δεν είναι πλέον βάσανο. Είναι βασανιστήριο.

«Οι πυρκαγιές του 2007 και το φαινόμενο “Πανταζής Χρονόπουλος”», ρεπορτάζ του Νίκου Τσακανίκα.  Στις φωτιές του 2007 στην Ηλεία έχασαν τη ζωή τους συνολικά 63 άνθρωποι, ενώ κάηκαν περισσότερα από 268.834 εκτάρια γης. Πάνω από 6.000 πολίτες έμειναν άστεγοι και το ύψος των καταστροφών υπολογίστηκε σε 5 δισεκατομμύρια ευρώ. Η φωτιά έκαψε 4,5 εκατομμύρια ελαιόδεντρα καθώς και 60.000 ζωντανά (πρόβατα και κατσίκες). Οι πρόσφατες καταδικαστικές αποφάσεις του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων της Πάτρας στους τέσσερις από τους πέντε κατηγορούμενους για την υπόθεση αυτή αφορούν τη μία όψη της καταστροφής…

«Τέθηκε στο αρχείο, αφού δεν προέκυψαν στοιχεία από τα οποία να θεμελιώνεται η διάπραξη πειθαρχικού παραπτώματος από αστυνομικό», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου. Το πρόβλημα της Ελληνικής Αστυνομίας είναι συστημικό. Ακόμη όμως κι αν αγνοήσει κανείς αυτό το γεγονός, αντέχει στον έλεγχο ο ισχυρισμός των εκάστοτε ηγεσιών ότι όποιοι «μεμονωμένοι» αστυνομικοί παραβαίνουν το καθήκον τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες; Επικεντρωθήκαμε σε κάποια περιστατικά αστυνομικής βίας που έχουν τύχει μεγάλης δημοσιότητας και αναζητήσαμε απαντήσεις. Και η Ελληνική Αστυνομία για πρώτη φορά τις δίνει…

«Τα Όρια του Χωριστά, ή το φώτοσοπ της επιτυχίας», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Αντίθετα με ό,τι προβλέπαμε λίγα χρόνια νωρίτερα, η πιο ενδιαφέρουσα και παρεμβατική τέχνη στην Ελλάδα σήμερα προσπαθεί να μιλήσει όχι για τη νίκη της συλλογικότητας, αλλά για την ήττα της ατομικότητας. Όχι για τη δύναμη του πλήθους, αλλά για τη δυναμική της επαφής και την ηθική της εμπλοκής. Είναι μια τέχνη που δεν μιλά τη γλώσσα του «μαζί», μιλά τη γλώσσα του χωριστά και ξεσκεπάζει τα όριά του.

Οι στήλες του UNFOLLOW:

«Étant Donnés», του Αυγουστίνου Ζενάκου. «Οι αντιφάσεις και ο διάλογος με το “ταβάνι”». Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλέγεται με το «ταβάνι» του. Από πριν τις ευρω-εκλογές, τουλάχιστον, και καθημερινά ολοένα περισσότερο. Το αν υπάρχει όντως τέτοιο «ταβάνι» δεν είναι ασφαλώς καθόλου προφανές, άλλωστε η διαρκής άνοδός του στις δημοσκοπήσεις μάλλον το αντίθετο δείχνει, η ύπαρξή του όμως θεωρείται προφανής στο μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου λόγου που διαμορφώνουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ.

«Κόκκινη γραμμή», του Νίκου Μπογιόπουλου. «Η μπάλα βρωμάει από το… κεφάλι». Τι είδους παιχνίδι είναι αυτό που παρακολουθούμε τους μεν να κατηγορούν τους δε ως «νονούς» και εγκεφάλους «εγκληματικών συμμοριών», ή και ως ηθικούς αυτουργούς σε απόπειρες ανθρωποκτονιών; Τι είδους παιχνίδι είναι αυτό που, πίσω από τη βιτρίνα του ποδοσφαίρου, το παρασκήνιο μιλάει για ένα κλωτσοσκούφι εξουσίας που περιλαμβάνει από μπίζνες, λιμάνια και αρπαγή χρυσοφόρων δημόσιων οργανισμών μέχρι κρατικό χρήμα, μηντιακά συγκροτήματα και προσυμφωνημένες «αποκρατικοποιήσεις»;

«Infowar», του Άρη Χατζηστεφάνου. «Δεν υπάρχει δεν θέλω, υπάρχει δεν Podemos». Σχεδόν τέσσερα χρόνια αργότερα, οι Έλληνες αγανακτισμένοι αποτελούν μια μακρινή και παρεξηγημένη ανάμνηση, ενώ στην Ισπανία το κόμμα Podemos (Μπορούμε) εμφανίζεται πρώτο στις δημοσκοπήσεις και (πολύ) θεωρητικά διεκδικεί την εξουσία.

«Διερευνητικά», του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. «Ο Μητσοτάκης μεταρρυθμιστής και άλλα παραμύθια για ιθαγενείς…». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για χρόνια διαπρύσιος υπερασπιστής των μεταρρυθμίσεων, βρίσκεται στην… κατάλληλη θέση για να εφαρμόσει τα όσα πιστεύει. Από τη νευραλγική θέση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης μας έχει φλομώσει στις φανφάρες περί αξιοκρατίας, περί των ικανών που πρέπει να ανταμειφθούν στο δημόσιο, της μείωσης του δημοσίου ώστε να γίνει πιο λειτουργικό κι άλλα τέτοια.

Στο UNFOLLOW 36, διαβάστε ακόμη:

«Άστρα και όραμα», κριτική του Σπύρου Δερβενιώτη

«London», διήγημα της Βίκυς Τσελεπίδου

«Με το τσιγκέλι», ποίημα του Κυριάκου Συφιλτζόγλου

«Florilegium»: Προτάσεις και αντιπροτάσεις από την ομάδα του UNFOLLOW

«Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη

και… σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου

UNFOLLOW  Δεν ακολουθείς. Διαβάζεις