Μήπως, τελικά, ο στόχος των ποικιλώνυμων εταιρειών, των servicers, όπως λέγονται, είναι η οικογένεια;
Διαβάζουμε τις τελευταίες ημέρες ότι οι εταιρείες του εξωτερικού που έχουν εξαγοράσει δάνεια ελληνικών τραπεζών και έχουν κατασχέσει τα σπίτια των δανειοληπτών που ατύχησαν και δεν μπόρεσαν να τα αποπληρώσουν τα βγάζουν σωρηδόν στο σφυρί.
Κι αν δεν βρεθεί αγοραστής, που συνήθως δεν βρίσκεται, τα παίρνουν οι ίδιες με άλλες εταιρείες που έχουν ιδρύσει για τον λόγο αυτό. Ουσιαστικά, δηλαδή, προτιμούν να βγουν χαμένες παρά να διαπραγματευτούν με τους ιδιοκτήτες των σπιτιών για να μην τους βγάλουν στον δρόμο. Αυτό δεν μπορεί να οφείλεται μόνο σε αναλγησία. Ούτε σε κάποια τακτική των funds.
Ίσως να οφείλεται σε κάτι πιο σοβαρό, πιο μελετημένο. Γιατί τα funds ελέγχονται από διάφορους που δεν γνωρίζουμε αν είναι απλώς κερδοσκόποι ή έχουν άλλους στόχους και χρησιμοποιούν τα funds για να τους υλοποιήσουν.
Το λέμε αυτό επειδή για τους Έλληνες το σπίτι δεν είναι μόνο μια κατοικία, ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Είναι η κυψέλη, η βάση της οικογένειας, το σημείο αναφοράς της, ο βωμός και η εστία της. Εκεί μαζεύεται η οικογένεια ακόμα και όταν απογαλακτιστούν τα παιδιά. Εκεί παίρνονται όλες οι αποφάσεις, εκεί γίνονται τα τραπέζια, εκεί συζητιούνται τα προβλήματα. Από εκεί ξεκινούν όλες οι δραστηριότητες. Το σπίτι είναι η ψυχή, το ιερό της οικογένειας, το άβατό της.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
