Καλό Πάσχα… Για όλους, όπου Γης… Μεγάλη Εβδομάδα, μέρες δακρύων, που καταλήγουν στη χαρμόσυνη Ανάσταση… Με την ελπίδα του Ανθρώπου ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες… Θα περάσει κι αυτή η δοκιμασία… Όχι, όμως, χωρίς πόνο. Και με τον κίνδυνο πάντα προ των πυλών… Τον κίνδυνο να μην τα καταφέρεις να περάσεις απέναντι, να δώσεις τη σκυτάλη στον επόμενο δρομέα.
Φέτος, κακά τα ψέματα, πικρή η αλήθεια…
Έναν χρόνο τώρα ψάχνεις να δεις κάποιο φως. Έστω και θολό… Κάποιες στιγμές να τρεμοσβήνει… Και λες στον εαυτό σου, θα παλέψω. Προχώρα… Ακόμη κι αν βλέπεις να σε εγκαταλείπουν οι δυνάμεις σου. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Δεν δικαιούσαι να εγκαταλείψεις τον εαυτό σου. Του το χρωστάς… Άλλωστε, έχεις ζήσει και όμορφες μέρες, το νήμα το έχεις κόψει πολλές φορές. Πικρή η αλήθεια…
Τούτος ο εχθρός, ο κορονοϊός, δεν είναι εύκολος αντίπαλος… Έχει πάρει το δρεπάνι. Κάθε μέρα χάνονται άνθρωποι, φίλοι, συγγενείς σου, με τους οποίους πριν από λίγες ώρες έπινες καφέ.
Αλλά κι εσύ δεν είσαι από εκείνους που παραδίνονται αμαχητί…
Που κάθονται να παραδοθούν…
Έχουν αρχίσει, όμως, να εξαντλούνται οι αντοχές σου…
Τα πυρομαχικά λιγοστεύουν…
Φίλοι χάνονται στην «ποδιά» του αδίστακτου εχθρού, που δεν έχει μπέσα…
Παράδοση απαιτεί…
Δεν είναι η πρώτη φορά…
Μέρες Ανάστασης ζούμε…
Την Ανάσταση αναζητούμε…
Έντυπη έκδοση ΤΟ ΠΑΡΟΝ
