Την προηγούμενη εβδομάδα, με συντονισμένες προσπάθειες αρκετών φορέων προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας, έκλεισε ξανά το site “gamato.info”,και συνέλαβε τους διαχειριστές του.
Το site αυτό είχε κλείσει πρόσφατα, και είχε σαν αποτέλεσμα να μειωθεί εντυπωσιακά η διακίνηση πειρατικού υλικού στο ελληνικό internet σε βαθμό τέτοιο ώστε όλοι οι internet providers στην χώρα μας είδαν ξαφνικά να μειώνεται σημαντικότατα η κίνηση στα δίκτυα τους. Μετά όμως από λίγο καιρό άνοιξε και πάλι ανανεωμένο, και οι διαχειριστές του διαφήμιζαν ότι επέστρεφαν πιο δυνατοί, για ακόμα περισσότερη διακίνηση!
Οι διαχειριστές με αρκετή θρασύτητα διαφήμιζαν την ιδιότητα τους στις προσωπικές τους σελίδες στο Facebook, και αυτό έδωσε τη δυνατότητα στις αρχές να τους αναζητήσουν.
Αυτό που ακολούθησε σε αρκετά ελληνικά μέσα, ήταν απερίγραπτο: αυτοί οι οποίοι έθεταν τις βάσεις για να πραγματοποιούνται εγκληματικές ενέργειες και ασύδωτη διακίνηση πνευματικής ιδιοκτησίας, μετατράπηκαν σε Ρομπέν των Δασών, και θύματα.
Στην υπεράσπιση τους έτρεξαν πολλοί, οι οποίοι με μεγάλη ελαφρότητα υποστήριζαν το πόσο καλό ήταν αυτό που έκαναν “τα παιδιά που συνέλαβαν άδικα”, ότι “δεν έβγαζαν χρήματα, το έκαναν για τους χρήστες” και ότι “τιμωρούσαν τις κακές δισκογραφικές”, οι οποίες έχουν σαν βασικό έσοδο τους τις αγωγές!
Ανάμεσα σε όσα διαβάσαμε ενδιαφέρον είχε ένα σχόλιο αναγνώστη, το οποίο δημοσιεύουμε:
“Οι δισκογραφικές δεν είναι φιλανθρωπικά, αλλά κερδοσκοπικά ιδρύματα, μην έχετε καμία αμφιβολία για αυτό.
Όμως αυτό που πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε είναι ότι επί της ουσίας είναι επενδυτικοί οργανισμοί – τίποτε παραπάνω, η διαφορά των οποίων όμως ήταν και είναι, ότι προκειμένου να βγάλουν το κέρδος τους, έδιναν ευκαιρίες σε φιλόδοξους καλλιτέχνες, πολύ πιο εύκολα από ό,τι θα έδινε οποιοσδήποτε άλλος.
Εξηγώ τι εννοώ – πόσες πιθανότητες πιστεύετε θα είχαν 100 άγνωστοι φέτος καλλιτέχνες, να πάνε σε μια τράπεζα, να πάρουν 200.000 ευρώ δάνειο με μόνη εγγύηση μεγάλο μέρος των πιθανών κερδών τους?
Μάλλον καμία. Αυτός ήταν και είναι ο ρόλος της δισκογραφικής. Επενδύει πάνω στους 100, και με την εμπειρία που έχει χτίσει, ελπίζει ότι 10 από αυτούς θα φέρουν πίσω την επένδυση και ένα κέρδος – γι’αυτό άλλωστε λειτουργούν.
Ας φανταστούμε λοιπόν το σενάριο όπου εξαφανίζουμε από το χάρτη αυτές τις “επενδυτικές εταιρείες”.
Θεωρείτε ότι θα εξακολουθήσουμε να έχουμε τη μουσική παραγωγή που έχουμε? Θα εξακολουθήσουμε να έχουμε τα videoclip με τα οποία είναι γεμάτο το youtube? θα εξακολουθήσουμε να έχουμε tour καλλιτεχνών σε όλο τον πλανήτη?
Σίγουρα τα μέσα παραγωγής έχουν γίνει πιο προσιτά στον καθένα. Αλλά μην έχετε την ψευδαίσθηση ότι μπορείτε εσείς με ένα mac σπίτι σας, να βγάλετε το αποτέλεσμα που βγάζει ο Timbaland με τον εξοπλισμό και κυρίως την εμπειρία που έχει. Για να συνεργαστεί μαζί σας σαν παραγωγός και να σας πει πως μπορείτε να βελτιώσετε το ταλέντο και τη δουλειά σας, θέλει χρήματα. Χρήματα θέλει και ο σκηνοθέτης του κλιπ, ή αυτός που θα κάνει το επαγγελματικό color correction. Χρήματα προκαταβολικά θέλει και το μαγαζί ή στάδιο το οποίο πρέπει να κλείσεις 6 μήνες πριν εμφανιστείς, όπως και χρήματα θέλουν αυτοί που θα σου φέρουν τον εξοπλισμό για τη συναυλία.
Πιστεύετε ότι για να πληρωθούν όλα αυτά, η αγορά θα δεχθεί “υποσχετικές” από τους καλλιτέχνες ότι όταν πετύχουν, θα τους πληρώσουν?
Αυτό δεν σημαίνει ότι μόνο με τα χρήματα μπορείς να βγάλεις κάτι καλό. Έχουμε δει περιπτώσεις όπου παρουσιάζονται καταπληκτικές δουλειές, και όλες έχουν βγει από ομάδες ανθρώπων που δούλεψαν μεταξύ τους, χωρίς οικονομική υποστήριξη.
Αυτές όμως οι περιπτώσεις είναι απειροελάχιστες, και δεν αντιπροσωπεύουν ούτε το ένα της χιλίοις από την μουσική που συναντάμε παντού.
Αυτός είναι και ο λόγος που στο top100 στα torrent site όπως το gamato.info δεν θα συναντήσεις ούτε μια από τις “ανεξάρτητες” αυτές παραγωγές – το πιο πιθανό είναι ότι θα βρεις τη Lady Gaga και τους Black Eyed Peas.
Είναι πολύ εύκολο να αφορίζεις τις δισκογραφικές, όπως εξίσου εύκολο είναι να αφορίζουμε τις τράπεζες – φανταστείτε αν θα ήταν δυνατή οποιαδήποτε ανάπτυξη χωρίς αυτές να δανείζονται χρήματα από αυτούς που τα έχουν, και να τα δανείζουν σε αυτούς που τα θέλουν για να δημιουργήσουν κάτι.
Καλό είναι να σκεφτόμαστε με λίγη ευρύτητα και να βλέπουμε ότι για να ευημερούμε χρειάζεται να υπάρχει ένα λειτουργικό σύστημα στο οποίο ο καθένας πληρώνεται ανάλογα με το έργο που παράγει αλλά και το ρίσκο που αναλαμβάνει.”