του Θανάση Αργυράκη από τη σελίδα του στο  Facebook

Ο James Foley ήταν ένας ντόμπρος, σεμνός αμερικάνος -αυτό που λέμε καλό, απλό παλικάρι- και καλός δημοσιογράφος που ρίσκαρε στη δουλειά του. Ενας “αμερικάνος φίλος”. Το Μάϊο του 2011, δύο ημέρες αφότου έφυγα από τη Λιβύη, έμαθα ότι τον έπιασαν οι δυνάμεις του Καντάφι. Εκεί, επί τόπου, όταν τους έπιασαν, σκοτώθηκε o νοτιοαφρικάνος φωτορεπόρτερ Anton Hammerl. Τον Φόλεϋ τον φυλάκισαν για πάνω από δύο μήνες, αλλά ήταν τυχερός, γλύτωσε. Παρά την περιπέτειά του, είχε το θάρρος να ξαναγυρίσει στη Λιβύη για να ξαναδουλέψει, αμέσως μετά την πτώση του Καντάφι. Εκεί τον ξαναβρήκα με τον Giorgos Moutafis. Στη φώτο, σε μια από τις εξορμήσεις μας από την εξεγερμένη Βεγγάζη: Πρώτος από δεξιά ο James Foley, τρίτος από δεξιά ο Mohamed Benghuzzi, γέννημα-θρέμα Ελληνάρας, λιβυκής καταγωγής, καλός δημοσιογράφος χωρίς τον οποίο λίγα θα μπορούσαμε να κάνουμε στη Λιβύη, όπως συχνά λέγαμε με τον Φόλεϋ, τέταρτος από δεξιά Iason Athanasiadis, και πρώτος από αριστερά ο Ορχάν Τζεμάλ, ο καλός ρωσο-αζέρος δημοσιογράφος και φίλος που τραυματίστηκε βαριά, αλλά ευτυχώς σήμερα είναι καλά. Μαζί μας, ήταν συχνά ο Ουκρανός δημοσιογραφός Vadim Naninets και η αμερικάνα που επίσης συνελήφθη μαζί με τον Φόλεϋ από τις δυνάμεις του Καντάφι Clare Morgana Gillis. Μια πολυεθνική παρέα. Ο Φόλεϋ, όταν ξέσπασε η εξέγερση στη Συρία, πήγε αμέσως εκεί. Το 2012 τον έπιασαν. Αρχικά, ειπώθηκε ότι ήταν οι δυνάμεις του Ασσαντ. Τώρα, άλλα είδαμε στο βίντεο. Είδαμε να εμφανίζονται και να “διεκδικούν” εξ ονόματος του ISIS την άτιμη και άνανδρη δολοφονία (γιατί σε άντρα δεν αξίζει τέτοιος θάνατος). Ενα να πώ: Ο Φόλεϋ τηρούσε τη δημοσιογραφική δεοντολογία, αγαπούσε τον απλό αραβικό λαό και τους εξεγερμένους, και δεν θεωρούσε, όπως πολλοί στις ΗΠΑ και παντού, ότι κάθε μουσουλμάνος είναι κατσαπλιάς, δολοφόνος και “τρομοκράτης”. Το αντίθετο. Εγώ θέλω να ελπίζω ότι είναι ακόμα ζωντανός και ότι όλα αυτά είναι μια κακή σκηνοθεσία.