Επανέρχονται τα ζητήματα της μέτρησης στην Ελλάδα.  Κυρίως μετά την αλλαγή των δημογραφικών δεδομένων και των καταναλωτικών συνηθειών στην Ελλάδα, μετά από 7 χρόνια Μνημονίου. Το περασμένο Σάββατο στις “ΑΙΧΜΕΣ” η στήλη εγκαίρως περιέγραφε την κατάσταση:

“Αλλά την ίδια ώρα δεν γνωρίζουμε, αν το δείγμα της  AGB – συγγνώμη της Nielsen- έχει προσαρμοστεί στις αλλαγές που επέφερε το Μνημόνιο, μετά τη διάλυση της μεσαίας τάξης.”

 

Η αλήθεια είναι πως η κατάταξη  του κοινού στις ηλικίες 15-44 ως δυναμικού δεν υφίσταται. Αν κάποιος είναι 46 ετών είναι εκτός της “δήθεν” δυναμικής κατηγορίας, δηλαδή δεν πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ, στο φαρμακείο και στα καταστήματα τεχνολογίας, σύμφωνα με αυτή την παλιά εκδοχή της μέτρησης τηλεθέασης. Υπάρχει όμως και κάτι πιο ουσιαστικό στην υπόθεση της μέτρησης. Η Nielsen που “κόβει” το “νόμισμα” της τηλεθέασης ελέγχεται μόνο από την αγορά. Η αρμόδια Αρχή, κατά το Σύνταγμα, σύμφωνα και με την πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ απουσιάζει. Όπως επίσης δεν έχει λόγο το δημόσιο, που είναι ένας μεγάλος διαφημιζόμενος, ούτε και η ΕΡΤ που έχει τρία τηλεοπτικά προγράμματα.

Τι θα κάνει, λοιπόν, η αγορά και η κυβέρνηση;

 

Αναλυτικά, για την τηλεθέαση, όσα γράφαμε, το περασμένο Σάββατο, μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ  .

 

Και την Κυριακή αναλυτικό ρεπορτάζ στις “Τυπολογίες” μαζί με το “Παρόν”.