Το UNFOLLOW 27 κυκλοφορεί με 144 σελίδες και δύο εξώφυλλα: μπορείτε να το διαβάσετε ξεκινώντας είτε κανονικά είτε από το οπισθόφυλλο και το αφιέρωμα 42 σελίδων «Χρέος. Τι πρέπει να κάνουμε;»
Διαβάστε στο UNFOLLOW 27:
Αφιέρωμα: «Χρέος. Τι πρέπει να κάνουμε;»
«Ο Σαμαράς χαρίζει το Ελληνικό με 80 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
«Η επιστροφή του ιδιώνυμου στην εποχή της κρίσης», άρθρο της Λουκίας Κοτρωνάκη
«Να έχουμε και νεκρούς: Αυτοκτονίες στην Ελλάδα της κρίσης», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου, της Ντίνας Ιωακειμίδου και της Μαρίνας Σπύρου
«Το μήνυμα της ορθοδοξίας στη χειμαζόμενη ανθρωπότητα», ρεπορτάζ του Διονυσίου Καλιντέρη
«Ο αργός θάνατος της Ελληνικής Βιομηχανίας Οχημάτων», ρεπορτάζ του Χρήστου Αβραμίδη και του Αντώνη Γαλανόπουλου
«Εναλλακτικές αφηγήσεις και αμφισημίες στο Κυπριακό», άρθρο του Κώστα Ράπτη
«Καλλιεργώντας ψεκασμένους», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου
«Η “αποτελεσματική” κυρία Μενδώνη», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου
Τα θέματα του UNFOLLOW 27, αναλυτικά:
«Η επιστροφή του ιδιώνυμου στην εποχή της κρίσης», άρθρο της Λουκίας Κοτρωνάκη. Ολοένα περισσότερο, η δικαστική κρίση μοιάζει να υποτάσσεται στις επιταγές της πολιτικής εξουσίας. Τόσο η νομοθετική πρακτική όσο και η απονομή δικαιοσύνης διολισθαίνει στη λογική του ιδιώνυμου: αντί για δίωξη πράξεων, δίωξη φρονημάτων, καταστολή και πάταξη οποιασδήποτε αμφισβήτησης της (ακροδεξιάς) διαχείρισης της νεοφιλελεύθερης «μεγάλης ιδέας».
«Κυριάκος Μητσοτάκης: Ο δράκουλας του δημοσίου», άρθρο του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του, του οποίου το μίσος για τους δημόσιους υπαλλήλους έχει μείνει παροιμιώδες, Ο «διάδοχος» Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί με ένα νομοθετικό τερατούργημα, που εισάγεται σε λίγες ημέρες για ψήφιση στην Ολομέλεια της βουλής, να δώσει τη χαριστική βολή στον δημόσιο τομέα και σε ό,τι απέμεινε από αυτό που κάποτε ονομάζαμε κοινωνικό ιστό της χώρας.
«Καλλιεργώντας ψεκασμένους», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Η λογική διακυβέρνησης στηρίζεται από τη μια στην επεκτεινόμενη δομική αδιαφάνεια και ανηθικότητα, από την άλλη στον ηθικιστικό έλεγχο και την πλήρη επιτήρηση και καταστολή. Για να λειτουργήσει αυτό το οξύμωρο, όμως, χρειάζεται τη συνεχή επίκληση του πόσο άσχετοι με την πραγματικότητα είναι αυτοί που το κατακρίνουν. Κι εδώ έρχεται η ιδέα του «ψεκασμένου», στην οποία αναφέρεται συνεχώς ο νεοφιλελεύθερος λόγος των «Οπαδών του εκσυγχρονισμού»…
«Εναλλακτικές αφηγήσεις και αμφισημίες στο Κυπριακό», άρθρο του Κώστα Ράπτη. Η επιδιωκόμενη «συνένωση μες στο διαχωρισμό» στην Κύπρο είναι μια αντιγραφή του μοντέλου της τόσο επίκαιρης Βοσνίας: της ατελεύτητης συναλλαγής προνομιούχων ηγεσιών, που διαχειρίζονται την εκπροσώπηση των κοινοτήτων τους υπό διαρκή επιδιαιτησία. Εν τω μεταξύ, ένα τμήμα της αριστεράς δελεάζεται, χάριν της «συνύπαρξης», από τη λογική του προτεκτοράτου, την ίδια ώρα που καταγγέλλει τη μνημονιακή επιτήρηση στην Ελλάδα…
«Ο Σαμαράς χαρίζει το Ελληνικό με 80 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν με συνοπτικές διαδικασίες και έναντι εξευτελιστικού τιμήματος την έκταση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, με υποψήφιους αγοραστές τη βρετανική εταιρεία London & Regional Properties, την ισραηλινή Elbit και τη Lamda Development, που ανήκει στον Όμιλο Λάτση. Η αντίστροφη μέτρηση για τη σκανδαλώδη εκποίηση του Ελληνικού έχει ξεκινήσει κι απομένει πλέον μια πράξη του υπουργικού συμβουλίου που θα κυρώνει τη «σύμβαση πώλησης».
«Ο αργός θάνατος της Ελληνικής Βιομηχανίας Οχημάτων», ρεπορτάζ του Χρήστου Αβραμίδη και του Αντώνη Γαλανόπουλου. Η ΕΛΒΟ είναι η μοναδική αυτοκινητοβιομηχανία της Ελλάδας και η μοναδική αμυντική βιομηχανία πάνω από το λεκανοπέδιο Αττικής. Μετά τα ολέθρια αποτελέσματα της πρώτης της ιδιωτικοποίησης, τώρα το μνημόνιο έρχεται να αποτελειώσει την καταστροφή…
«Νάρκες και ευρώ», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου. Μαρτυρία που αποκαλύπτει σκανδαλώδεις πτυχές της υπόθεσης με την περιβόητη ΜΚΟ «Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης» (International Mine Initiative) και φανερώνει την αδράνεια που επέδειξαν κυβερνητικοί αξιωματούχοι απέναντι στην ύποπτη δράση της συγκεκριμένης ΜΚΟ, φέρνει στην επιφάνεια το UNFOLLOW…
«Το μήνυμα της ορθοδοξίας στη χειμαζόμενη ανθρωπότητα», ρεπορτάζ του Διονυσίου Καλιντέρη. Ο καθένας έχει τις προκλήσεις που του αντιστοιχούν. Λόγου χάρη, το αγγλικανικό δόγμα σπαράσσεται από το ερώτημα της χειροτονίας των γυναικών και των γκέι επισκόπων. Ο καθολικισμός επιχειρεί να εξέλθει από την κρίση του, ιδίως μετά το σκάνδαλο των παιδόφιλων ιερέων, απευθυνόμενος στον πλανητικό νότο και ξαναβρίσκοντας τον ενισχυμένο ρόλο του στη διεθνή σκηνή. Η ορθοδοξία πάλι ασχολείται κυρίως με ένα θέμα: τις δικαιοδοσίες…
«Να έχουμε και νεκρούς: Αυτοκτονίες στην Ελλάδα της κρίσης», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου, της Ντίνας Ιωακειμίδου και της Μαρίνας Σπύρου. Η αύξηση των αυτοκτονιών είναι αδιαμφισβήτητη. Το ίδιο και η σχέση της με τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Ωστόσο, έγκυρα στοιχεία και εμπεριστατωμένες έρευνες δεν υπάρχουν. Όσο η κυβέρνηση της κρίσης προσπαθεί είτε να υποβαθμίσει είτε να συσκοτίσει το φαινόμενο, εμείς απευθυνόμαστε σε όσους το αντιμετωπίζουν καθημερινά, σε μια προσπάθεια να διαλευκάνουμε τη σκοτεινότερη ίσως πλευρά της ελληνικής ανθρωπιστικής καταστροφής…
«Η “αποτελεσματική” κυρία Μενδώνη», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου. Μπορεί μια γενική γραμματέας υπουργείου να αλλάζει πρακτικά συνεδρίασης συλλογικού οργάνου, μπορεί να αφήνει να περάσει ένας ολόκληρος χρόνος χωρίς να κάνει τίποτα και μετά να κατηγορεί όλους τους άλλους ότι καθυστερούν; Μπορεί να χειραγωγεί ένα επιστημονικό όργανο και να αλλάζει την απόφασή τού με την παρέμβαση τρίτων; Κι όμως, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, όλα μπορεί να συμβούν…
Όπως κάθε μήνα, οι στήλες του UNFOLLOW:
«Τεχνηέντως» του Αυγουστίνου Ζενάκου, «Κόκκινη γραμμή» του Νίκου Μπογιόπουλου, «Αυθάδειες» της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου, «Infowar» του Ά
Στο UNFOLLOW 27 διαβάστε ακόμη:
«Pietà l’è morta», διήγημα της Βασιλικής Πέτσα
«Ρινόκεροι», κριτική του Θωμά Τσαλαπάτη
«Μικρό ψάρι στη δυτική όχθη», κριτική του Γιώργου Παναγιωτάκη
«Τι να κάνουμε; Από τον Τσερνισέφσκι στον Λένιν», κριτική του Χρήστου Νάτση
«Florilegium»: Προτάσεις και αντιπροτάσεις από την ομάδα του UNFOLLOW
και… «Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη
Αφιέρωμα: «Χρέος. Τι πρέπει να κάνουμε;»
Γράφουν οι: Ευκλείδης Τσακαλώτος, Θόδωρος Σκυλακάκης, Γιώργος Κατρούγκαλος, Λεωνίδας Βατικιώτης, Βασίλης Βιλιάρδος, Σπύρος Μαρκέτος, Άρης Χατζηστεφάνου και ο Νίκος Μπογιόπουλος
Μετά από τέσσερα χρόνια βαθιάς κρίσης, δεν είναι λίγοι οι πολίτες της χώρας που δυσκολεύονται ακόμη και να θυμηθούν πώς ήταν η ζωή πιο πριν. Εξαγγελίες όπως η «ισχυρή Ελλάδα» του πάλαι ποτέ πανίσχυρου «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ και η «επανίδρυση του κράτους» του «καταλληλότερου» πρωθυπουργού, μόνο ως πικρά αστεία ακούγονται πια, μαζί με το «λεφτά υπάρχουν» της αισιόδοξης προεκλογικής εκστρατείας του 2009.
Όμως, όσο κι αν όλα –από την παραδοχή Καραμανλή για την κατάσταση της οικονομίας ως το Καστελόριζο, το πρώτο μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, τις διαδηλώσεις και τον χημικό πόλεμο στο κέντρο των πόλεων, και ως τα αλλεπάλληλα «τελευταία μέτρα»– μοιάζουν να έγιναν αστραπιαία κι ανεξήγητα, στην πραγματικότητα έχουν και προϊστορία και εξηγήσεις· δίχως αυτές, δεν είναι δυνατόν να καταλάβει κανείς ούτε τι σχεδιάζει γι’ αυτόν η κυβέρνηση της χώρας ούτε τι θα έπρεπε να απαιτήσει είτε από αυτήν είτε από όποια προκύψει στις επόμενες εκλογές.
Αυτή την προϊστορία θέλουμε να σκιαγραφήσουμε κι αυτές τις εξηγήσεις να αναζητήσουμε με το αφιέρωμα στο ελληνικό δημόσιο χρέος που ακολουθεί, προσπαθώντας ταυτόχρονα να περιγράψουμε και τις κινήσεις που ίσως να συντελούσαν στην αντιμετώπιση του ζόφου στον οποίο έχουμε όλοι βυθιστεί.
Τα περιεχόμενα του αφιερώματος, αναλυτικά:
«Το έγκλημα του χρέους», άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι αποτέλεσμα κερδοσκοπίας και κραυγαλέων οικονομικών και πολιτικών σκανδάλων, τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της «διάσωσης». Αν εξετάσει κανείς τους τρόπους με τους οποίους το χρέος διογκώθηκε σε τόσο εγκληματικό βαθμό, η μονομερής παύση πληρωμών αποδεικνύεται μονόδρομος…
«Η νομική οδός για τη διαγραφή του χρέους», άρθρο του Γιώργου Κατρούγκαλου. Τα μνημόνια μπορούν να καταργηθούν με απόφαση της Βουλής και με απλή πλειοψηφία. Θα απομένουν μόνο οι δανειακές συμβάσεις που δεσμεύουν τη χώρα σε διεθνές επίπεδο. Το ιδανικό θα ήταν, βεβαίως, οι δανειστές να δεχθούν μια συναινετική λύση διαγραφής του χρέους. Σε αντίθετη περίπτωση, υπάρχει το νομικό οπλοστάσιο που, στον κανόνα του διεθνούς δικαίου, ονομάζουμε «κατάσταση ανάγκης».
«Ο πραγματικός ηθικός κίνδυνος για το χρέος», άρθρο του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Όλοι γνωρίζουν ότι το χρέος δεν πρόκειται ποτέ να αποπληρωθεί. Συνεπώς, μια συζήτηση για το χρέος δεν μπορεί παρά να είναι μια συζήτηση για την παραγωγική ανασυγκρότηση και τον κοινωνικό μετασχηματισμό, εντέλει για τη σχέση της οικονομίας με την κοινωνία: Ποιος έχει την εξουσία να κάνει τι και σε ποιον…
«Τι θα κάνουμε με το χρέος;», άρθρο του Θόδωρου Σκυλακάκη. Χρεοκοπήσαμε γιατί οι κυβερνήσεις μας συζτηματικά ξόδευαν πολύ παραπάνω από όσα οι ίδιες προϋπολόγιζαν και ψήφιζαν στη Βουλή. Το χρέος της Ελλάδας είναι μη βιώσιμο και πρέπει -παρά τις πολιτικές δυσκολίες- να δοθεί λύση, αλλά, σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μέρος μόνο του προβλήματος της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας…
«Η Ελλάδα και η κρίση χρέους», άρθρο του Βασίλη Βιλιάρδου. Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι η έλλειψη αξιόχρεων, φερέγγυων οφειλετών σε όλη την έκταση της οικονομίας – ειδικά μετά από έξι συνεχή χρόνια ύφεσης. Ωστόσο, οι καταγγελίες εναντίον των Γερμανών ή των μνημονίων, χωρίς δικό μας σχέδιο εξόδου από την κρίση, με δικά μας μέσα, είναι «άναρθρες κραυγές», κενές περιεχομένου…
«Χρέος σημαίνει ανισότητα και υποδούλωση», άρθρο του Σπύρου Μαρκέτου. Μόνη πραγματική λύση είναι η μονομερής και πλήρης διαγραφή του χρέους από μια κυβέρνηση που δεν θα της αφήνει άλλη επιλογή ένας κινητοποιημένος λαός. Και τούτο όχι από καμιά αντιδιεθνιστική εγωπάθεια, αλλά απλώς επειδή το δημόσιο χρέος βαρύνει κάθε εθνικό κράτος χωριστά, και θεμελιώδης πολιτική μονάδα παραμένει ως σήμερα το εθνικό κράτος.
«Οι παύσεις πληρωμών τότε και τώρα», άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου. Από τη Γερμανία ως τις ΗΠΑ, οι παύσεις πληρωμών, στις οποίες προχώρησαν εκατοντάδες κυβερνήσεις, είχαν στη συντριπτική τους πλειονότητα από θετικά έως θεαματικά αποτελέσματα…
«Ναι, έχουμε «χρέος»!», άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου. Το ευγενέστερο των «χρεών» του λαού, συνώνυμο της ίδιας του της ύπαρξης, είναι να οργανωθεί, να αντισταθεί και να επιβάλει μονομερώς -πώς αλλιώς;- εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις που θα διαγράψουν το χρέος…
UNFOLLOW Δεν ακολουθείς. Διαβάζεις
