Την πραγματικότητα σε ένα “μαγαζί” την αντιλαμβάνεσαι όταν αποχωρούν οι βολεμένοι.
Στο Φάληρο αφού πέτυχαν οι εκκαθαρίσεις και οι επιβραβεύτηκαν με μπόνους(;) όσοι ανέλαβαν την ευθύνη, έμειναν οι θείες, οι ανιψιές, οι φίλοι και οι φίλες των φίλων των βαφτιστηριών, να έχουν πλέ0ν, χωρίς ανταγωνισμό εκπομπές, θέσεις και ο,τιδήποτε άλλο μπορούσαν να φανταστούν.
Στα μικρόφωνα και στον τηλεοπτικό φακό, επιτέλους, βρίσκονταν γόνοι πλουσίων (και άλλοι που υποδύονται τους αριστοκράτες) που με ελευθερία μπορούσαν να αναρωτηθούν, “γιατί χρειαζόμαστε τους συνδικαλιστές”, εν μέσω της μνημονιακής καταστροφής της χώρας.
Αυτοί, λοιπόν, είναι, οι πρώτοι από την πλευρά των ευνοημένων που παίρνουν το καπελάκι τους και φεύγουν.
Υπάρχουν κι άλλοι που μένουν, διότι δεν έχουν που αλλού να πάνε. “Υπηρέτες πολλών αφεντάδων” που εξαντλήσει τα όρια της κοινωνίας.
