Της Σοφίας Ιορδανίδου
Μου ζητήθηκε – αυτήν την εποχή εργάζομαι ως αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου και εκδίδω το περιοδικό ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ, η ελληνική έκδοση του Columbia Journalism Review. Έχω μια παρουσία στο χώρο των Μέσων Ενημέρωσης στην Ελλάδα από το 1988 ως δημοσιογράφος, παραγωγός και παρουσιάστρια ραδιοφωνικών & τηλεοπτικών εκπομπών και δελτίων ειδήσεων και ως νόμιμη εκπρόσωπος και δημοσιογράφος του NETNEWS (το πρώτο τηλεοπτικό πρακτορείο ειδήσεων στην Ελλάδα) – να μετάσχω στις διαδικασίες αξιολόγησης των υποψηφίων δημοσιογράφων στη ΝΕΡΙΤ. Μου εξηγήθηκε ότι αξιολόγηση σημαίνει ημίωρη απασχόληση για κάθε αίτηση επί αγνώστου ακόμη συνολικού αριθμού αιτήσεων και αμοιβή που μόνο ως συμβολική θα μπορούσε να εκληφθεί.
Με δεδομένη και κατατεθειμένη την απόλυτη αντίθεσή μου στο “μαύρο” στην ΕΡΤ και στην άγαρμπη έκτοτε διαχείριση, αυτονόητα προβληματίστηκα. Έκρινα όμως, ότι αν και άνθρωποι που μπορούν να συμμετάσχουν με γνώσεις και κρίση στη διαδικασία αξιολόγησης του τόσο ευαίσθητου αυτού ανθρώπινου υλικού που λέγεται “δημοσιογράφος”, αποφύγουν να μπλέξουν, τότε εκ των υστέρων, απλώς και μόνο θα έχουν τη βολική επιλογή της κριτικής και της καταγγελίας. Γι αυτό και παρά τις αντίξοες συνθήκες, αποφάσισα να μετάσχω στη διαδικασία αξιολόγησης.
Μια προσωπική ιστορία, θα πείτε. Σωστά!
