Κανείς δε μπορεί να αισθάνεται υπερήφανος για τον απόλυτα συγκρουσιακό κλίμα που επικράτησε στον δημόσιο διάλογο τις δύο τελευταίες μέρες πριν το δημοψήφισμα. Τον κίνδυνο τον είχαμε επισημάνει από την πρώτη στιγμή στην κυβέρνηση. Ένα δημοψήφισμα μέσα σε πέντε μέρες και με αυτό το ερώτημα γεννούσε μόνο διχασμό. Και αυτό έγινε. Κάποιοι δημοσιογράφοι, όπως και ένα τμήμα της κοινωνία, μπήκαν στα χαρακώματα. Υπήρξαν υπερβολές και υπέρ του ΝΑΙ και υπέρ του ΟΧΙ. Υπερβολές που δεν τιμούν το δημοσιογραφικό επάγγελμα. Υπερβολές που καθρέφτισαν τα όσα συνέβησαν και στην κοινωνία. Οικογένειες διχάστηκαν, παρέες μάλωσαν, φιλίες χάλασαν, βαριές κουβέντες εκτοξεύτηκαν κι από τις δυο πλευρές. Υπάρχουν λοιπόν ευθύνες σε ΜΜΕ, όπως υπάρχουν ευθύνες σε κόμματα και σε πολιτικές προσωπικότητες που οδήγησαν την κούρσα του τυφλού φανατισμού. Είναι λάθος όμως να πιστεύει κανείς ότι με πειθαρχικά μέτρα θα αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα πολιτικού πολιτισμού. Η ποινικοποίηση των απόψεων δημοσιογράφων, οι οποίοι καλούνται ως κατηγορούμενοι επειδή υποστήριξαν τη μια από τις απόψεις, ρίχνει νέο λάδι στη φωτιά. Οι δημοσιογράφοι όπως οι πολιτικοί κρίνονται από τους πολίτες και όχι από «πειθαρχικά». Η δημοκρατία και η ελευθεροτυπία θέλουν ενίσχυση. Δε θέλουν νέους χωροφύλακες.
Tομέας ΜΜΕ