Του
ΠΡΑΞΙΤΕΛΗ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
πρώην Διαιτητή Super League,
Παρατηρητή Διαιτησίας Γ’ Εθνικής και Εκπαιδευτή
Η 12η Μαΐου 2018 ήταν μια ημερομηνία-σταθμός για το ελληνικό ποδόσφαιρο τις τελευταίες δεκαετίες. Η πρώτη φορά που σε τελικό κυπέλλου της χώρας μας ορίστηκε διαιτητής από άλλη χώρα (Ισπανία). Η μέρα που καθόρισε τα επόμενα πέντε χρόνια, μέχρι και σήμερα.
Από τότε, και με γεωμετρική πρόοδο, όλο και περισσότεροι ξένοι διαιτητές έρχονται για να διευθύνουν αγώνες μεγάλης σημασίας και τα λεγόμενα «ντέρμπι», ακόμα και αγώνες της δεύτερης τη τάξει κατηγορίας. Και στο παρελθόν έγινε τέτοια προσπάθεια, αλλά γρήγορα απομυθοποιήθηκαν οι ξένοι διαιτητές. Στην αρχή μας έφτανε να είναι ξένοι, μετά χρειαζόταν να είναι από προηγμένες χώρες, μετά να είναι elite κατηγορίας, μετά να είναι elite, αλλά και από προηγμένες χώρες.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, αναλογιζόμενοι τι προηγήθηκε, είμαστε μάλλον στο σημείο μηδέν και πάλι! Τα προβλήματα δεν λύθηκαν με τον ερχομό των ξένων διαιτητών, ακόμη και με τη δυνατότητα πάντα της δεύτερης ευκαιρίας με το VAR. Αμφισβήτηση, τοξικότητα, ανακοινώσεις. Ένα περιβάλλον πολύ αρρωστημένο, και μάλιστα σε ένα πρωτάθλημα όπως το φετινό, που είναι άκρως ανταγωνιστικό και κανείς δεν ξέρει τον πρωταθλητή.
Ξεκάθαρο το αδιέξοδο…
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ
