Εβδομάδα χωρίς ιδιαίτερες εξελίξεις στο χώρο της δισκογραφίας, καθώς πέραν του ότι σχεδόν όλες έχουν ξεκινήσει διακοπές, κανένας δεν είναι αισιόδοξος για το επόμενο χρονικό διάστημα ώστε να σχεδιάζει κάποια σημαντική κυκλοφορία.

Πιο αποκαρδιωτικό είναι το γεγονός της χαμηλής προσέλευσης στις συναυλίες, γεγονός στο οποίο έχουμε αναφερθεί στα προηγούμενα τεύχη, αλλά όσο βαδίζουμε στον τελευταίο μήνα του καλοκαιριού είναι καλό να δούμε και μερικούς αριθμούς.

Το μεγαλύτερο μέρος των εκδηλώσεων έχει ακυρωθεί. Όσες πραγματοποιούνται από μεγάλα ονόματα, παρουσιάζουν μια πληρότητα της τάξης του 60% σε σχέση με άλλες χρονιές.

Όσα μεσαία ονόματα έχουν επιχειρήσει να προχωρήσουν στην πραγματοποίηση των εκδηλώσεων που σχεδίαζαν η προςσέλευση είναι τόσο μικρή που ο διοργανωτής δεν καλύπτει ούτε τις αμοιβές των καλλιτεχνών.

Έχει σημασία να αναφέρουμε έναν ακόμα παράγοντα που κάνει δύσκολη την κατάσταση: η κακή οικονομική κατάσταση των δήμων ανά την Ελλάδα έχει περιορίσει τα φεστιβάλ τα οποία γινόντουσαν – τάση η οποία θα συνεχιστεί για όλο το υπόλοιπο έτος.

Αυτό αν μη τι άλλο προβληματίζει πλέον σοβαρά τους καλλιτέχνες, καθώς τα τελευταία χρόνια είχαν αντικαταστήσει το έσοδο που έχασαν από τις πωλήσεις ρεπερτορίου, με το έσοδο από τις εκδηλώσεις αυτές.

Με δεδομένο ότι το φετινό χειμώνα λίγοι επιχειρηματίες θα λειτουργήσουν νυχτερινά μαγαζιά, και ακόμα λιγότεροι θα ρισκάρουν σε μη-δοκισμένα σχήματα, προμηνύεται μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδος για όλο τον καλλιτεχνικό χώρο.

Κόντρα στο πνεύμα της εποχής θα είναι η επένδυση που έχουν αποφασίσει να κάνουν στο χώρο της μουσικής μεγάλες εταιρείες, δείγματα της οποίας έχουμε ήδη αρχίσει να βλέπουμε – για παράδειγμα η χορηγία του tour του Μιχάλη Χατζηγιάννη από τη Vodafone.

Οι καλλιτέχνες οι οποίοι θα δουλέψουν πάντως τον φετινό χειμώνα είναι ήδη προετοιμασμένοι για ένα διαφορετικό τοπίο. Όλοι έχουν αποδεχθεί ότι θα δουλέψουν με αμοιβές άλλων εποχών, όμως πιο σημαντικό είναι ότι όλοι πλέον θεωρούν δεδομένο ότι βρισκόμαστε και πάλι στην εποχή των μικρών μαγαζιών.

Στο εξωτερικό οι καλλιτέχνες αντιμετωπίζουν αντίστοιχες προκλήσεις, οι οποίες προκαλούνται κυρίως λόγω του γεγονότος ότι τόσο ο αριθμός τους όσο και ο τρόπος που το κοινό “καταναλώνει” τη μουσική, είναι πολύ περισσότερα.

Ο τρόπος με τον οποίο το αντιμετωπίζουν φαίνεται απλός – βρίσκονται σε διαρκή αναζήτηση εσόδων φροντίζοντας η μουσική τους (και οι ίδιοι) να είναι παντού διαθέσιμοι.

Για να το πραγματοποιήσουν χρειάζονται αναπόφευκτα μηχανισμούς που να μπορούν να τους απελευθερώσουν ώστε να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα – να δημιουργούν μουσική, οπότε ακόμα και σε αυτή τη “νέα εποχή”, η ύπαρξη εταιρειών είναι απαραίτητη.

Το μοντέλο “360” είναι αυτό που θα συνεχίσει να αποδίδει, όχι όμως σε τεράστια σχήματα, όπως αυτά των παλαιών πολυεθνικών, καθώς δεν φαίνονται αρκετα ευέλικτες ώστε να παρακολουθούν τις εξελίξεις.

Μικρά σχήματα τα οποία αντιλαμβάνονται τον παλμό, παρακολουθούν τις εξελίξεις, και σε ένα βαθμό προσπαθούν και να τις διαμορφώνουν σε πιο “μασημένη” μορφή για το ευρύ κοινό, φαίνεται ότι παρόλες τις αντιξοότητες τα πάνε καλά.

Καλό παράδειγμα η Archangel του Πάνου Θεοφανέλη, η οποία χωρίς συμβιβασμούς συνεχίζει να παρουσιάζει καλό ρεπερτόριο και φαίνεται να έχει το ιδανικό μέγεθος και σχήμα για να προχωρήσει ακόμα πιο μακρυά