Γράφει η Νικολέττα Μπούκα, δημοσιογράφος της εφημερίδας «Μακεδονία». Όλο το άρθρο στο http://journalism.gr/home/opinion/51-2010-11-28-15-42-21/205-2011-03-14-19-47-44.html

«Λυπάμαι. Σήμερα δεν εργάζομαι. Δεν είμαι στη λίστα». Την απάντηση αυτή δίνω εδώ και περίπου τρεις εβδομάδες, από τότε δηλαδή που άρχισα να βιώνω στο πετσί μου τι θα πει εκ περιτροπής εργασία. Μισά χρήματα, μισά ένσημα, μισή περίθαλψη, μισές ειδήσεις, μισή…ζωή. Ντρέπομαι κάθε φορά που ξεστομίζω τις λέξεις αυτές σε ανθρώπους που μου τηλεφωνούν για να μου δώσουν μια είδηση ή να με ενημερώσουν για ένα θέμα που αξίζει να γίνει ρεπορτάζ. Ντρέπομαι κάθε φορά που είμαι απούσα από τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην πόλη μου κι όχι μόνο, διότι απλώς δεν μου επιτρέπεται να τα καλύψω. Ντρέπομαι κάθε φορά που αντικρίζω τους συναδέλφους μου από τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι οποίοι δηλώνουν το παρών στα ρεπορτάζ, ενώ εγώ απλώς παρακολουθώ τα γεγονότα και τις ειδήσεις να με προσπερνούν, χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι. Δευτέρα δουλεύεις. Τρίτη και Τετάρτη κάτσε σπίτι σου. Πέμπτη και Παρασκευή έλα ξανά στη δουλειά. Αυτό «προστάζει» η λίστα της εκ περιτροπής εργασίας κι εγώ πρέπει να υπακούσω. Δεν έχω άλλη επιλογή. Αυτή η περιβόητη λίστα με τα ονόματα των συναδέλφων και το δικό μου, που μέσα σε μια στιγμή βρεθήκαμε να δουλεύουμε εκ περιτροπής, έχει καρφωθεί στο μυαλό μου και δεν λέει να βγει.