–Τόσο καλά τα έχουμε καταφέρει

Η πραγματικότητα που ζούμε είναι, δυστυχώς, από σκληρή έως απάνθρωπη. Διανύουμε μια περίοδο βαθύτατης κρίσης παντού. Μια εποχή απύθμενης μετριότητας σε όλα τα επίπεδα.

Απόδειξη, το ότι όλα έχουν πάει πίσω. Ακόμα και ο καιρός, που κάνει περίεργα σκαμπανεβάσματα, από ζέστη σε κρύο και από καύσωνα σε καταιγίδα. Ο ουρανός έχει χαθεί, μέρα καθαρή δεν βλέπεις. Κάνει κι αυτός τα παιχνίδια του. Τι άλλο να γυρεύει; Τι να ζητάει; Οι ώρες περνούν και φως στον ορίζοντα δεν φαίνεται. Σκόνη παντού, ομίχλη, καταχνιά. Οι εξελίξεις μάς προβληματίζουν, το περιβάλλον μάς απειλεί, γιατί εμείς το κάναμε έτσι, το φέραμε απέναντί μας.

Άντε μετά να πεις στον κόσμο να είναι παραγωγικός, συγκρατημένος, ψύχραιμος. Όταν ο άλλος δεν ξέρει τι του ξημερώνει, τι τον περιμένει, τι του μαγειρεύουν. Όταν κανείς δεν ξέρει την αλήθεια.

Όλα, μας λένε, γίνονται για μας. Χωρίς εμάς, όμως. Εμείς απλώς τα πληρώνουμε όλα. Γι’ αυτό υπάρχουν οι λαοί, για να πληρώνουν και να ψηφίζουν. Κι εδώ στην Ελλάδα και για κάτι άλλο: Για να χειροκροτούν! Τη νύφη την πληρώνει συνήθως ο γαμπρός. Εμείς θα λέγαμε ότι την πληρώνει ο λαός. Σε αυτόν καταλήγουν όλα, στην… καμπούρα του ξεσπάνε.

Άλλοι νομοθετούν, άλλοι αποφασίζουν και άλλοι τον ποδηγετούν. Κι αυτός περιμένει… Όχι τη νύφη αλλά τον λογαριασμό. Για να τον πληρώσει ή να τον επιστρέψει. Στο τέλος της μέρας θα ξέρουμε αν θα δώσει πιστωτική κάρτα ή κλοτσιά. Ποια θα είναι αυτή η μέρα δεν ξέρουμε. Για να δούμε, θα έρθει;

ΤΟ ΠΑΡΟΝ