Στο προηγούμενο φύλλο μας υπήρχαν διεξοδικές και έγκυρες αναλύσεις για την επιχειρούμενη από την ηγεσία της ΕΕ διεύρυνση της κοινής προσπάθειας των ευρωπαϊκών χωρών για ενίσχυση της άμυνάς τους, μέσω της… προίκας των 800 δισ. ευρώ, όπως ανέφερε η ανάδοχος του σχεδίου ReArm Europe κ. Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.

Στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της 6ης Μαρτίου, τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο κύπριος Πρόεδρος συμφώνησαν με την πρωτοβουλία αυτή και τη χειροκρότησαν. Μάλιστα, την επόμενη, στη Βουλή, ο κ. Μητσοτάκης την παρουσίασε ως ένα σημαντικό βήμα για την ευρωπαϊκή ασφάλεια, που συνεπάγεται και την εθνική ασφάλεια, που είναι και το ζητούμενο για κάθε χώρα. Στη Σύνοδο, όμως, αυτή αναφέρθηκε πως στο τεράστιο αυτό αμυντικό σύστημα θα συμμετέχουν και… ομονοούντες σύμμαχοι μέσω του ΝΑΤΟ, όπως η Βρετανία, η Ισλανδία, η Νορβηγία και η Τουρκία. Ως κείμενο, το συγκεκριμένο παράρτημα του σχεδίου ReArm Europe μπορεί να είναι… εύπεπτο, στην πράξη, όμως, μπορεί να ακυρωθεί, γιατί κάποιες χώρες είτε δεν σέβονται τις υπογραφές τους είτε ερμηνεύουν διαφορετικά τους όρους της κάθε συνθήκης, σύμφωνα με όσα τους συμφέρουν.

Γι’ αυτό, η ελληνοκυπριακή πλευρά, πριν συμφωνήσει σε οποιαδήποτε προσθήκη ή σε οποιοδήποτε παράρτημα, θα πρέπει να απαιτήσει να γίνει αποσαφήνιση των λέξεων. Η λέξη «ομονοούντες» σημαίνει ότι όλοι οι συνασπιζόμενοι έχουν τις ίδιες αντιλήψεις, τα ίδια αισθήματα, τις ίδιες σκέψεις. Μπορεί να έχει η Τουρκία την ίδια αντίληψη με την Κύπρο, τη στιγμή που διατηρεί στρατό κατοχής στο νησί και έχει κυριεύσει εδάφη της διά των όπλων; Μπορεί να έχει την ίδια αντίληψη με την Ελλάδα, όταν διεκδικεί νησιά, δεν αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα και συνεχώς απειλεί, προβαίνοντας ακόμα και σε παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου;

Αυτές τις ενστάσεις δεν είδαμε να τις υποβάλλουν ούτε ο κ. Μητσοτάκης ούτε ο κ. Χριστοδουλίδης. Απλώς δέχθηκαν το… ομονοούντες ως δεδομένο, θεωρώντας ότι η Τουρκία θα το ερμηνεύσει όπως το αντιλαμβανόμαστε εμείς. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για σκοπιμότητα ή για αφέλεια, σίγουρα, όμως, μπορούμε να εκφράσουμε την ανησυχία μας γι’ αυτήν την εξέλιξη, η οποία βάζει στο ίδιο τραπέζι το θύμα με τον θύτη. Και μάλιστα δίνει και… το μεγάλο κουτάλι στον θύτη, για να πάρει μεγαλύτερη μερίδα.

Τι λέει η λογική μετά από αυτό; Προφανώς, ότι ο θύτης θα επιχειρήσει να… φάει και το θύμα. Όταν τους βάζουν στο ίδιο τραπέζι, και του δίνουν και την… κουτάλα, τι θα κάνει; Αυτό που του υπαγορεύει η φύση του, το αυτονόητο για εκείνον.

Ποιος θα φταίει μετά, όταν θα έχει… καταπιεί και το θύμα; Εκείνοι που τον έβαλαν στο τραπέζι, το θύμα, που τον δέχθηκε δίπλα του, ενώ μπορούσε να του απαγορεύσει την είσοδο, ή εκείνοι που αιωνίως κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν;

Επειδή, λοιπόν, έγινε ό,τι έγινε, και τώρα δεν αλλάζει, τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος θα πρέπει να απαιτήσουν να εξηγηθεί επακριβώς η λέξη «ομονοούντες» και να υπογράψουν όλοι οι εμπλεκόμενοι ότι συμφωνούν με αυτήν την εξήγηση. Επιπλέον, αφού έχουμε το δικαίωμα του βέτο, ας απαιτήσουμε να υπάρξουν σαφείς προδιαγραφές για τον ρόλο και τις υποχρεώσεις των ομομοούντων εταίρων, με πρώτο και κύριο να αποδεχθούν τα σημερινά σύνορα και να μην εγείρουν διεκδικήσεις ή απειλές.

Επίσης, πριν ενταχθούν στον σχηματισμό, να έχουν επιλύσει με διπλωματικό τρόπο τις όποιες εκκρεμότητες υπάρχουν. Γιατί είναι αδιανόητο, παράλογο, εξωφρενικό να εξοπλίζονται από τον ίδιο φορέα η Τουρκία και η Κύπρος, τη στιγμή που η πρώτη κατέχει το βόρειο τμήμα της δεύτερης. Είναι σαν να έρχεται στο σπίτι σου για επίσκεψη κάποιος που σου έχει αρπάξει με τη βία τη μισή περιουσία κι εσύ να τον βάλεις στο σαλόνι και να του ανοίξεις και το χρηματοκιβώτιο.

Αυτό ξεπερνάει κάθε λογική και κάθε υποχωρητικότητα. Και δίνει θάρρος στους θρασείς να κάνουν κι άλλα.

Γι’ αυτό, τώρα, που είναι νωρίς, πρέπει να γίνουν οι σωστές κινήσεις και να μπουν ξεκάθαροι όροι και προϋποθέσεις για όλους. Τώρα έχουμε τη δυνατότητα να κερδίσουμε πράγματα και να αποκαλύψουμε τις πραγματικές διαθέσεις και τις δυνατότητες των απέναντι. Αν χάσουμε και αυτό το τρένο, θα είμαστε άξιοι της (κακής) μοίρας μας…

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Με μεγάλη ικανοποίηση ακούσαμε από τους αρμόδιους κυβερνητικούς παράγοντες ότι αρχίζει διαβούλευση για τις διατάξεις νομοσχεδίου που θα δίνει λύσεις στα προβληματικά δάνεια των αγροτών. Πρόκειται για μια σημαντική παρέμβαση, η οποία στοχεύει στην απε­μπλοκή των αγροτών από τα… σαγόνια των ποικιλώνυμων funds, που τους καταδυναστεύουν, προκειμένου να ανακουφιστεί σε μεγάλο βαθμό ο αγροτικός πληθυσμός, που είναι μονίμως χρεωμένος και όσο κι αν πασχίζει δεν μπορεί να δει… άσπρη μέρα.

Θα περιμένουμε, βέβαια, να δούμε τις αναλυτικές προτάσεις αλλά και τις τελικές διατάξεις του νομοσχεδίου για να διαπιστώσουμε αν υπάρχει λόγος να δηλώσουμε ικανοποιημένοι. Και μόνο, ό­μως, το ότι αρχίζει να συζητιέται το θέμα είναι κάτι θετικό.

Τα πράγματα, πάντως, δεν είναι και τόσο απλά ούτε… ξύπνησαν ένα πρωί οι υπουργοί που έχουν σχέση με τα αγροτικά θέματα και είπαν ότι πρέπει να ασχοληθούν με τα δάνεια των αγροτών. Οι όποιες αποφάσεις λήφθηκαν υπό την πίεση των προβλημάτων που προκαλούν οι κινητοποιήσεις των αγροτών, οι οποίοι έχουν αποκλείσει τη μισή Ελλάδα, και αποσκοπούν στην εκτόνωση της κατάστασης.

Και εδώ, όμως, η κυβέρνηση βαδίζει σε λάθος δρόμο. Γιατί ανακοινώνει πως ετοιμάζει μέτρα για τα δάνεια των αγροτών, τη στιγμή που οι μισοί Έλληνες έχουν τη θηλιά στον λαιμό εξαιτίας των δανείων τους που έχουν… κοκκινίσει. Με ποια λογική ετοιμάζει διευκολύνσεις μόνο για τα δάνεια των αγροτών; Μόνο οι αγρότες χρωστάνε;

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ

ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Ακούμε τις κυβερνητικές εξαγγελίες και τις διαφημίσεις που μοιράζει αφειδώς το αρμόδιο υπουργείο για τα διάφορα προγράμματα που διευκολύνουν τον κόσμο να επισκευάσει το σπίτι του, να αλλάξει ηλεκτρικές συσκευές, να βάλει κουφώματα τα οποία δεν επιτρέπουν την απώλεια θερμότητας κ.λπ. και νομίζουμε πως όντως πρόκειται για φιλολαϊκά μέτρα, που θα βοηθήσουν τον κόσμο.

Μετά, όμως, από καταγγελίες τις οποίες πληροφορηθήκαμε και από συζητήσεις που είχαμε με ωφελουμένους των προγραμμάτων και κατασκευαστές – εργολάβους, διαπιστώσαμε ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Και ότι μάλλον… βραχνάς είναι η επιδότηση παρά διευκόλυνση. Το βασικό πρόβλημα των ωφελουμένων είναι ότι δεν γνωρίζουν πότε θα πάρουν ολόκληρη την επιδότηση.

Προϋπόθεση για να μπει κάποιος στο πρόγραμμα είναι να καταβάλει την ίδια συμμετοχή, που κυμαίνεται από 30% μέχρι 45%. Αν δεν έχει χρήματα, παίρνει το ποσό με δάνειο. Κι αν δεν μπορεί να πάρει δάνειο, όπως οι περισσότεροι, δεν μπαίνει στο πρόγραμμα. Ουσιαστικά, αποκλείονται όσοι είναι στον «Τειρεσία» και ταλαιπωρούνται με παλαιά δάνεια, δόσεις κ.λπ. Εκείνοι, κατά συνέπεια, που χρειάζονται πραγματικά βοήθεια, δεν την έχουν. Και για να μη χαθούν τα λεφτά του προγράμματος, ανεβάζουν οι αρμόδιοι υπουργοί τα εισοδηματικά όρια, με αποτέλεσμα να έχουν τη διευκόλυνση όσοι δεν τη χρειάζονται και να αποκλείονται όσοι την έχουν ανάγκη. Το πρόγραμμα, λοιπόν, λειτουργεί, αλλά δεν εξυπηρετεί τον σκοπό του. Γιατί το παίρνουν εκείνοι που δεν το έχουν ανάγκη και όχι εκείνοι στους οποίους στοχεύει.

Διαβάστε τη συνέχεια στο paron.gr